శ్రీ వేంకటేశ్వర చరిత్రామృతం - వేంకటాచలంలో శ్రీనివాసుడు

అలా అగస్త్యుని ఆశ్రమంలో ఉన్న శ్రీనివాసునికి నారాయణపురం నుంచి ఆకాశరాజుకు ఆరోగ్యం క్షీణించిందని, మరణానికి చేరువలో ఉన్నాడని కబురు వస్తుంది. వెంటనే పద్మావతీదేవితో శ్రీనివాసుడు నారాయణపురం బయలుదేరతాడు. తన తమ్ముడు తొండమానుడిని, కొడుకు వసుదను కాపాడమని కోరిన ఆకాశరాజు, శ్రీన్వాసునికి చివరిసారిగా నమస్కరించి పరమపదానికి చేరుకుంటాడు. ఆయన మరణం తరువాత యధావిధిగా దహనసంస్కారాలు పూర్తి చేశాక, పెట్టిన శ్రాద్ధభోజనానికి భోక్తలుగా వశిష్ఠుడు, అగస్త్యుడు మొదలైన మహర్షులు కూర్చుంటారు. అన్ని కార్యక్రమాలు పూర్తి చేసుకున్న తరువాత, శ్రీనివాసుడు, పద్మావతీదేవి, వకుళమాత, అగస్త్యుడు తిరిగి ఆశ్రమానికి చేరుకుంటారు.

ఆకాశరాజు మరణంతో రాజ్యం ఎవరికి చెందాలన్న వివాదం వస్తుంది. రాజుకు తమ్ముడిని కనుక తనకే చెందాలని తొండమానుడు అంటే, కాదు కాదు, మా నాన్న శౌర్యపరాక్రమాలతో జయించిన రాజ్యం కొడుకునైన నాకే చెందాలని వసుద వాదిస్తాడు. ఇద్దరి మధ్య వివాదం పెరిగి, యిద్ధానికి సిద్ధపడతారు. యిద్ధంలో గెలిచినవారిదే రాజ్యం అన్న ఒప్పందానికి వచ్చారు. ఇద్దరూ తమతమ సైన్యాలను సిద్ధం చేసుకున్నారు. నారాయణపురానికి దక్షిణంలో యుద్ధం.

ఇద్దరూ శ్రీనివాసుని వద్ద సాయాం కొరడానికి వస్తారు. నేను ఒక్కడినే, ఇద్దరికి ఎలా సహాయపడగలను అనె సందిగ్ధంలో పడి, పద్మావతీదేవిని అడుగుతారు. నేను ఒక్కడినే ఉన్నాను, ఇద్దరూ నాకు కావలసినవారే కదా, ఎవరికి సాయపడమంటావ్? చెప్పు అంటూ పద్మావతీదేవిని అడుగగా, నా తమ్ముడు చిన్నవాడు, ఒంటరివాడు, తండ్రి లేనివాడు, నా పినతండ్రి ఒకరి సహాయపడే శక్తి ఉన్నవాడు, తనని తాను రక్షించుకోగలడు, కనుక వసుదకు సహాయపడడమే ఉచితం అంటుంది. పద్మావతీదేవి చెప్పినదే ఉచితం అని తలచిన స్వామి వసుదకు సాయం చేద్దాం అని నిశ్చయించుకుంటాడు. కానీ భక్తుడిని కాపాడడం భగవంతుని బాధ్యత. అందుకే భక్తుడైన తొండమానుడి రక్షణ కోసం తన శంఖుచక్రాలను తొండమానుడికి ఇచ్చేస్తాడు.

అందరూ యుద్ధభూమికి చేరుకుంటారు. శ్రీనివాసుడు వదిలి బాణాలకు తొండమానుడి రధమూ, గుర్రాలు నాశనమవుతాయి. తన సైన్యం కూడా నశించిపోతుంది. ఇది చూడలేని తొండమానుడు, శ్రీనివాసుడిచ్చిన సుదర్శన చక్రాన్ని వసుదపైకి విసరగా, వసుదను రక్షించడానికి అడ్డం వెళతాడు శ్రీనివాసుదు. చక్రం వచ్చి శ్రీనివాసుడి భుజానికి తగిలి గాయం అవుతుంది. వెంటనే శ్రీనివాసుడు మూర్చిల్లుతాడు (కళ్ళు తిరిగి కిందపడిపోతాడు). ఈ యుద్ధానికి అంతరిక్షం నుంచి చూస్తున్న దేవతలు, భగవంతుడు మూర్చిల్లడం చూసి ఆశ్చర్యపోతాడు.

దీంతో ఇరుపక్షాలు యుద్ధం ఆపేసి శ్రీనివాసుడికి పరిచర్యలు చేయడంలో కాసేపు మునిగిపోతారు. ఈ విషయం చారుల ద్వారా తెలుసుకున్న పద్మావతీదేవి పరుగుపరుగున అగస్త్యమునితో కలిసి యుద్ధభూమికి వస్తుంది. శ్రీనివాసుని ముఖంపై నీరు చల్లి స్పృహ వచ్చేలా చేస్తుంది. స్ఫృహ వచ్చిన శ్రినివాసుడు 'నువ్వు ఇక్కడ ఎందుకు ఉన్నావు? నీకీ యుద్ధభూమిలో పనేంటీ?' అని పద్మావతీదేవ్ని కోపగించుకుంటాడు. అహస్త్యుడు కలుగజేసుకుని ఇరు వర్గాలకు సంధి చేయడానికి పద్మావతీదేవి వచ్చిందని చెప్పి సమాధానమిస్తాడు. 'స్వామి మీ భక్తులను మీరే కాపాడండి. ఈ యుద్ధం వల్ల ఒరిగేదేంటి? తొండమానుడు, వసుద, ఇద్దరూ రాజ్యం ఏలడానికి వచ్చారు. ఇద్దరికి రాజ్యం పంచిపెడితే సరిపోతుంది కదా స్వామి' అని పలుకుతుంది. దానికి శ్రీనివాసుడు ఒప్పుకోడు. 'యుద్ధం చేయడం క్షాత్రధర్మం. యుద్ధంలో తొండమానుడిని, అతడి కొడుకును చంపి రాజ్యం వసుదకు వచ్చేట్లు చేస్తాను. లేకుంటే నేను ప్రాణం విడువటానికి సిద్ధపడతాను' అంటాడు పట్టుదలతో. పద్మావతీదేవి ఖిన్నురాలై అగస్త్యుని 'మీరే సర్ధిచెప్పండి నా శ్రీనివాసునికి' అని చెప్తుంది. అగస్త్యుడి ప్రార్ధనతో శాంతపడిన శ్రీనివాసుడు ఇద్దరిని పిలిచి వారి అభిప్రాయం అడుగుతారు. ఇద్దరూ భగవత్భక్తులు కనుక శ్రీనివాసుడు ఎలా చెప్తే అలా చేస్తామంటారు.

తరువాత శ్రీనివాసుడు ధనాగారాన్నీ, సైన్యాన్ని రెండు భాగాలుగా విభజించి తొండనమాడు రాజధానిగా తొండమానుడిని, నారాయణపురం రాజధానిగా వసుదానునికి పట్టాభిషేకం చేస్తాడు. వారి వద్ద కొన్ని రోజులు గడిపి తిరిగి ఆశ్రమానికి చేరుకుంటారు. వసుదానుడు తన అక్కకు అరణంగా తన రాజ్యంలో 16వ వంతు ఇచ్చాడని, అలా పద్మావతీదేవికి 32 గ్రామాలు వచ్చాయని పురాణం చెప్తున్నది.

మరో పురాణం ప్రకారం శ్రీనివాసుడే ఇద్దరితో "నేను మీ కోసం నా ప్రాణాలను సైతం లెక్కచేయక యుద్ధం చేశాను. సంధి కూడా కురిచాను. కనుక మీరిద్దరు నా మీ రాజ్యంలో భాగాలు ఇవ్వాలి" అని అనగా, ఇద్దరూ 16 గ్రామాల చొప్పున 32 గ్రామాలు ఇచ్చారని కనిపిస్తుంది.

 తొండమానుడు మహాభక్తుడు. మొదట శ్రీనివాసుడు తన చుట్టమనీ, మానవమాత్రుడనీ తలచినా, తరువాత జరిగిన సంఘటనలు ఆయనలో శ్రీనివాసుడే మహావిష్ణువు అన్న ఆలోచనలు కలిగించాయి. శ్రీనివాసుని పెళ్ళికి బ్రహ్మ, రుద్రుడు మొదలైన వాళ్ళు రావడం, లక్ష్మీదేవియే వివాహం జరిపించడం, విశ్వకర్మ భవనం నిర్మించడం, శుకుడు, అగస్త్యుడు, వశిస్ఠుడు లాంటి మహామునులు రావడం, శ్రీనివాసుడు తనకు శంఖుచక్రాలు ఇవ్వడం, సుదరశనచక్రానికి అడ్డుపడి వసుదను కాపాడడం, ఇవన్నీ తన బుర్రల్లో గిర్రున తిరిగాయి. అంతే స్వామి మానవుడు కాదు, మానవరూపంలో భూమికి దిగివచ్చిన శ్రీ మహావిష్ణువు అని తెలుసుకున్నాడు. వెంటనే అగస్త్యుని ఆశ్రమం వద్దకు వెళ్ళి ప్రార్ధన చేస్తాడు. 'మహాప్రభో! దేవదేవ! శ్రీనివాసా! నిన్ను ఇనాళ్ళు మానవమాత్రుడు అనుకున్నాను. సృష్టి, స్థితి, లయలను నడిపే పరబ్రహ్మవని గుర్తించలేకపోయాను. ఈ జీవితం నీటిపై బుడగలాంటిది. అటువంటి ఈ జీవితంలో నిన్ను సేవించడమే పరమలక్ష్యం. దేవతాసార్వభౌముడవైన నిన్ను మోక్షం అడగడం మరచి, యుద్ధంలో సాయం కోరాను. కానీ ఏ జన్మలో చేసుకున్న పుణ్యమో, ఇలా నువ్వే విష్ణువనీ గుర్తించగలిగాను. నన్ను అనుగ్రహించు స్వామి' అని వేడుకున్నాడు.

తన పాదాలపై పడిన తొండమానుడిని పైకి ఎత్తిన శ్రీనివాసుడు, 'నీ భక్తికి మెచ్చాను, నాకు సేవ చేసుకునే భాగ్యం నీకు కలిగిస్తాను. నీ అన్న పద్మావతీదేవితో వివాహం చేసి, నన్ను గృహస్థుడిని చేశాడు. 6 నెలలు కొండ ఎక్కకూడదన్న నా వ్రతం పూర్తి కావస్తోంది. వేంకటాచలం మీద నాకు ఒక ఇల్లు లేదు. కనుక నాకు ఒక ఆలయం కట్టించే బాధ్యత నీకు అప్పగిస్తున్నాను. ఈ ఘనకార్యం చేసి చరితార్ధుడవి అవ్వు' అని పలికాడు.

రాజా! నాకు తూర్పు దిక్కు ముఖద్వారముతో, రెండు గోపురములతో, మూడు ప్రాకారములతో, ఏడు ద్వారములతో ఉండేట్లుగా ఆలయం నిర్మించు. అందులో ఆస్థాన మండపం, స్వపన మండపం, యాగమండపం, వస్త్రాలగది, బలిపీఠం, ధ్వజస్థంభమూ, సకల సదుపాయాలతో నిర్మించు అని ఆలయ నిర్మాణ పధకం మొత్తం తొండమానుడికి చెప్తాడు వేంకటేశ్వరుడు. నిర్మాణం చేసే సమయంలో ఆలయం ప్రదేశంలో ఉన్న రెండు చింతచెట్లను కాపాడు అంటూ రెండు చింతచెట్లను చూపిస్తాడు. ఎందుకంటే ఈ చింతచెట్లు నాకు రక్షణ కలిగించాయి. కనుక వాటిని ముట్టుకోవద్దు. అలాగే లక్ష్మీదేవికి సంపెగ చెట్టు అంటే ఇష్టం. కనుక దానిని కూడా ముట్టుకోవద్దు. మందిరం నిర్మాణంలో వీటికి హాని కలుగకుండా చూడు. ఆగ్నేయదిశలో పాకశాల నిర్ముంచు.

అట్లాగే దానికి ఎదురుగా భూతీర్ధం ఉన్నది. అది శిధిలావస్థలో పాడబడి ఉన్నది. దానిని కూడా బాగు చేయించి, మంచి రాతికట్టడంతో నిర్మించు. ఈ భూతీర్ధం పూర్వజన్మలో నీవు నిర్మించినదే అని చెప్తాడు.  'నేను నిర్మించినదా? స్వామీ నా పూర్వజన్మ వృతాంతమేమిటి?' అని అడుగుతాడు తొండమానుడు. 'ఈ బావిని నేనెందుకు తవ్వించాను? ఎవరి కోసం చేశాను?' అని అడుగగా, స్వామి ఈ విధంగా చెప్తున్నాడు.

పూర్వం చోళదేశంలో హరిద్రానదీ తీరంలో కృష్ణక్షేత్రంలో వైఖానసుడనే బ్రాహ్మణుడు ఉండేవాడు. అతడు గోపాలకృష్ణుని భక్తుడు. భగవంతుని ఎప్పుడు ఏ కోరిక కోరకుండా, కేవలం భగవంతుంది ప్రీతి కొరకు మాత్రమే కార్యక్రమాలు చేస్తుండేవాడు. అతడు తనకు మోక్షం కావాలని మాత్రమే వేడుకునేవాడు. ఎంతో తపస్సు చేసి గోపాలకృష్ణుడిని మెప్పించగా, స్వామీ ప్రత్యక్షమై 'వేంకటాద్రి మీద స్వయంవ్యక్తంగా వెలసిన శ్రీనివాసుడే నీకు మోక్షం ప్రసాదించగల దైవం. ఆయన స్వయంగా నారాయణుడు. కలియుగంలో ఈ విధంగా వెలిశాడు. అతడిని సేవించి మోక్షం పొందు' అంటాడు గోపాలకృష్ణుడు.

ఆ శ్రీనివాసుని దివ్యమంగళ విగ్రహం పుష్కరిణికి దక్షిణ దిక్కున చింతచెట్టు కింద మోకాలు లోతున పుట్టలో కప్పబడి ఉంది. కృతయుగాంతంలో శంఖరాజుకు ఈ పుష్కరిణి దగ్గరే శ్రీనివాసుడు ప్రత్యక్షమై దర్శనమిచ్చి, తాను ఎలా కనిపించాడో, అచ్చం అలానే తన విగరహం చెక్కించి, ఆలయం నిర్మించమంటాడు శ్రీనివాసుడు. ఆ శంఖరాజు స్వామీ చెప్పినట్టుగానే చేస్తాడు. అలా కృతయుగంలో కాలక్రమంలో శిధిలమైంది. శ్రీనివాసుని విగ్రగం పుట్టలోకి చేరింది. నువ్వు వేంకాటచలం వెళ్ళి, ఆ విగ్రహాన్ని పుట్టలోంచి తీసి, ప్రతిష్టించి, పూజించి, తరించి మోక్షాన్ని పొందు అని చెప్తాడు గోపాలకృష్ణుడు.

నీవ్వు వేంకాటాచలం వెళ్తున్న సమయంలో, దారిలో నోకి రంగదాసు అనే శూద్రబాలుడు పాండ్యదేశం నుంచి వస్తూ తారసపడతాడు. అతడు కూడా నాకు మహాభక్తుడు. మీరు ఇరువురు కలిసి ఆ విగ్రహాన్ని ప్రతిష్టించి, పూజించాలి. అది మీ వల్లనే కరగాలి. అప్పుడే మీ కోరికలు నెరవేరుతాయి. ఇప్పటి నుంచి నీవు గోపినాధుడనే పేరుతో ప్రసిద్ధుడవు అవుతావు అని చెప్పి గోపాలకృష్ణమూర్తి అదృశ్యమవుతాడు.

కృష్ణుడు చెప్పిన విధంగానే గోపినాధుడు వేంకటాచలానికి పయనమవుతాడు. దారి మధ్యలో సువర్ణముఖినదీ తీరంలో రంగదాసు తారసపడతాడు. ఇద్దరూ సువర్ణముఖి నదీతీరంలో స్నానం చేసి, శుకపురం (తిరుచానూరు) చేరుకుని, బలరామకృష్ణులను ఆలయాన్ని దర్శించి, వారిని సేవించుకుని, తిరుమల కొండకు చేరుతారు.

పూర్వం చోళదేశంలో హరిద్రానదీ తీరంలో కృష్ణక్షేత్రంలో వైఖానసుడనే బ్రాహ్మణుడు ఉండేవాడు. అతడు గోపాలకృష్ణుని భక్తుడు. భగవంతుని ఎప్పుడు ఏ కోరిక కోరకుండా, కేవలం భగవంతుంది ప్రీతి కొరకు మాత్రమే కార్యక్రమాలు చేస్తుండేవాడు. అతడు తనకు మోక్షం కావాలని మాత్రమే వేడుకునేవాడు. ఎంతో తపస్సు చేసి గోపాలకృష్ణుడిని మెప్పించగా, స్వామీ ప్రత్యక్షమై 'వేంకటాద్రి మీద స్వయంవ్యక్తంగా వెలసిన శ్రీనివాసుడే నీకు మోక్షం ప్రసాదించగల దైవం. ఆయన స్వయంగా నారాయణుడు. కలియుగంలో ఈ విధంగా వెలిశాడు. అతడిని సేవించి మోక్షం పొందు' అంటాడు గోపాలకృష్ణుడు.

ఆ శ్రీనివాసుని దివ్యమంగళ విగ్రహం పుష్కరిణికి దక్షిణ దిక్కున చింతచెట్టు కింద మోకాలు లోతున పుట్టలో కప్పబడి ఉంది. కృతయుగాంతంలో శంఖరాజుకు ఈ పుష్కరిణి దగ్గరే శ్రీనివాసుడు ప్రత్యక్షమై దర్శనమిచ్చి, తాను ఎలా కనిపించాడో, అచ్చం అలానే తన విగరహం చెక్కించి, ఆలయం నిర్మించమంటాడు శ్రీనివాసుడు. ఆ శంఖరాజు స్వామీ చెప్పినట్టుగానే చేస్తాడు. అలా కృతయుగంలో కాలక్రమంలో శిధిలమైంది. శ్రీనివాసుని విగ్రగం పుట్టలోకి చేరింది. నువ్వు వేంకాటచలం వెళ్ళి, ఆ విగ్రహాన్ని పుట్టలోంచి తీసి, ప్రతిష్టించి, పూజించి, తరించి మోక్షాన్ని పొందు అని చెప్తాడు గోపాలకృష్ణుడు.

నీవ్వు వేంకాటాచలం వెళ్తున్న సమయంలో, దారిలో నోకి రంగదాసు అనే శూద్రబాలుడు పాండ్యదేశం నుంచి వస్తూ తారసపడతాడు. అతడు కూడా నాకు మహాభక్తుడు. మీరు ఇరువురు కలిసి ఆ విగ్రహాన్ని ప్రతిష్టించి, పూజించాలి. అది మీ వల్లనే కరగాలి. అప్పుడే మీ కోరికలు నెరవేరుతాయి. ఇప్పటి నుంచి నీవు గోపినాధుడనే పేరుతో ప్రసిద్ధుడవు అవుతావు అని చెప్పి గోపాలకృష్ణమూర్తి అదృశ్యమవుతాడు.

కృష్ణుడు చెప్పిన విధంగానే గోపినాధుడు వేంకటాచలానికి పయనమవుతాడు. దారి మధ్యలో సువర్ణముఖినదీ తీరంలో రంగదాసు తారసపడతాడు. ఇద్దరూ సువర్ణముఖి నదీతీరంలో స్నానం చేసి, శుకపురం (తిరుచానూరు) చేరుకుని, బలరామకృష్ణులను ఆలయాన్ని దర్శించి, వారిని సేవించుకుని, తిరుమల కొండకు చేరుతారు.

 నీ మనసు కామంతో కలత చెందింది. అది నా మాయ వల్లనే జరిగింది. నిలకడలేని మనసుతో సాధన పురోగతి చెందదు. నీ ఈ చేష్టవలన నీ దేహం కూడా కలుషితమైంది. నా పుష్కరిణి దగ్గరే నీ దేహం విడిచిపెట్టు. ఇటువంటి పవిత్రమైన ప్రదేశంలో మరణించడం చేత, నీ పుణ్య కర్మ చేత, గొప్ప రాజ వంశంలో జన్మిస్తావు. అనేకమంది భార్యలతో, చాలా డబ్బుతో భోగం అనుభవిస్తావు. చిన్న వయసు నుంచే నాకు భక్తుడవు అవుతావు. నాకు ఆలయం నిర్మించి చరితార్ధుడవు అవుతావు. నీ శరీరాన్ని ఆత్మహత్యతో వదిలిపెట్టకు. మరణ సమయంలో మాత్రమే, స్వామి పుష్కరిణికి చేరుకుని, తుదిశ్వాస విడువు. అంతరవరకు యధావిధిగా, ఇంతకు పూర్వంలాగే నా సేవలో తరించు అని ఆకాశవాణి పలుకుతుంది.

రంగదాసు సుమారు 100 సంవత్సరములు స్వామి కైంకర్యంలో గడిపి, కాలధర్మం ప్రకారం మరణిస్తాడు, తరువాత చంద్ర వంశంలో సుధర్మునికీ, నాగకన్యకూ జన్మిస్తాడు. అతడే తొండమానుడు. ఆకాశరాజు తమ్ముడు. పూర్వ జన్మల వాసనల వల్ల 5 ఏళ్ళ వయసుకే మంచి విష్ణు భక్తుడై, గొప్ప సాధకుడయ్యాడు.

అని చెప్పిన శ్రీనివాసుడు, గత జన్మలో నీవు తవ్వించిన బావే ఈ భూతీర్ధం అని చెప్తాడు. శ్రీనివాసుని ఆదేశం ప్రకారం బావిని శుభ్రం చేయించి, మంచి కట్టడం కట్టించి, తూర్పు ముఖంగా ఆలయం కట్టించి, మంచి శిల్పకళానైపుణ్యం ఉట్టిపడేలా శిల్పాలతో, విమాన వేంకటేశ్వరునితో, బంగారు కలశములతో, విమానంతో ఆలయం కట్టించి, సలక్షణ రీతిలో ఆలయ నిర్మాణం చేయించాడు తొండమానుడు.

శ్రీనివాసుడు ఒక శుభముహూర్తాన, పద్మావతీదేవితో మంగళస్నానం చేసి, ఈ ఆలయంలోకి గృహప్రవేశం చేశాడు. వసుదానుని కుటుంబ సమక్షంలో, ఇతర భక్తులు, మహర్షుల సమక్షంలో, బృహస్పతి, వశిష్టాదుల ఆధ్వర్యంలో ఈ శుభకార్యం జరిగింది. అందరికి ఆనందాన్ని పంచే ఈ గోపురానికి, ఆనందనిలయం అని పేరు వచ్చింది.

వచ్చే యాత్రికుల కోసం ఒక యోజన దూరంలో మెట్లు కట్టించి, కొండ ఎక్కడ సులభం చేశాడు. ఎక్కడిక్కడ విశ్రాంత మండపాలు, చలివేంద్రాలు బావులు నిర్మించాడని పురాణం చెప్తుంది.  

మొదట శ్రీనివాసుడు అందరికి కనిపించే రూపంతో తిరుమల ఆలయంలో ఉండేవారు. అయితే ఒకసారి తొండమానుడి మీద కోపం వస్తుంది. అప్పుడు స్వామీ 'నేను మీకు సులభంగా కనిపించి, దర్శనమిస్తున్నానని, అన్ని చూసుకుంటాననీ ధీమాగా ఉన్నావు. వ్యక్తుడిగా ఉన్న నేను, ఇప్పటి నుంచి అవ్యక్త రూపంతో ఉంటాను' అని సంకల్పించి, విగ్రహరూపంగా మారిపోయారు. తానూ అన్ని గమనిస్తూ ఉంటాననీ, భక్తుల కోరికలు తీరుస్తాననీ, తన దర్శన మాత్రం చేతనే భక్తుల పాపం పరిహారం చేస్తాననీ, కానీ గతంలోలాగా తాను అందరికి కనిపించననీ, శిలా రూపంగా అవతరిస్తాడు. అంటే స్వామి ఇచ్ఛారూపం అది. ఒకరు చెక్కినది కాదు, దేవతలు చేసినది కాదు. ఈ ఆనందనిలయంలో బ్రహ్మదేవుడు రెండు అఖండ జ్యోతులను వెలిగించాడు. అవి కలియుగాంతం వరకు వెలుగుతూనే ఉంటాయి. కలియుగాంతంలో కొండెక్కుతాయి. అప్పుడు కలియుగ దైవం వేంకటేశ్వరుడు తిరుమల నుంచి వైకుంఠానికి తరలిపోతాడు. ఆనందనిలయం అనే విమానం అప్పుడు కూలిపోతుందని, ఆ తర్వాత కృతయుగం ప్రారంభవుతుందని బ్రహ్మదేవుడి సంకల్పం.

ఏడుకొండలవాడా! వేంకటరమణా! గోవిందా గోవిందా!!  

గత కొద్ది రోజులుగా ప్రచురిస్తున్న ఈ కధను విశ్రాంత ఐ.ఏ.ఏస్., పి.వి.ఆర్.కే. ప్రసాదుగారు రాసిన తిరుమల లీలామృతం అనే పుస్తకంలోనిది. ఈ పుస్తకాన్ని ఎమెస్కో వారు ప్రచురించారు. అందులో ఇంకా అనేక విషయాలు ప్రస్తావించారు. ఇన్నాళ్ళు మీ దగ్గరి నుండి ఈ కధ విషయంలో అందుకున్న ప్రశంసలన్నీ వారికే అంకితం.

ఓం నమో వేంకటేశాయ 

కంటితో జాగ్రత్తగా చూసి అడుగు వేయండి

చక్షుః పూతం పాదం నశ్యేత్ - కంటితో జాగ్రత్తగా చూసి అడుగు వేయండి అని మార్కండేయ పురాణంలో ఒక మాట. మనం నడిచేదారిలో ఏవో ఏవో జీవులు సంచరిస్తూ ఉండవచ్చు. మనం పొరపాటున ఏ జీవికి హాని తలపేట్టినా, జీవహింస చేసిన, అది మోక్షమార్గంలో మనిషి ప్రయాణానికి ఆటంకం అవుతుంది. ఆత్మజ్ఞానం పొందాలనుకునేవారు, యోగా చేసేవారు, ఆత్మను తెలుసుకోవాలనుకునేవారు, అసలు అందరూ కూడా అహింసను తప్పక పాటించాలనీ శృతులు, స్మృతులు, పురాణాలు గుర్తుచేస్తున్నాయి.

ఇప్పుడిది గుర్తు తెచ్చుకోవడానికి ఒక కారణం ఉంది. ఈ చలికాలం మనం దేశంలో కుక్కలు పిల్లలు పెట్టే సమయం. వీధికుక్కలు ఎక్కడపడితే అక్కడ పిల్లలు పెట్టేస్తాయి. అవే కాదు పిల్లులు, ఇంకా అనేక జీవులు కూడా. ఆ చిన్ని చిన్ని జీవులు తెలియక రోడ్ల పైకి రావడం, అధిక వేగంతో వాహానం నడిపేవారి వల్ల, ప్రమాదానికి గురై మృత్యువాతపడడం చూస్తూనే ఉంటాం. ఇవే కాక, హైవేల పై రోడ్ల మీదా పాములు, కోతులు కూడా వాహనప్రమాదంలో మరణించడం గమనిస్తూనే ఉంటాం. ఇది సాధరణ మనిషికి చిన్న విషయంగానే అనిపిస్తుంది. కానీ భగవంతునికి, ప్రకృతి ధర్మానికి ఇది పెద్ద అపచారంగా కనిపిస్తుంది. భగవంతునికి మనం ఎంతో, మిగితా జీవరాశి కూడా అంతే. ఆయన ఆత్మలను చూస్తాడే కానీ, శరీరాలను కాదు. మన వల్ల పొరపాటున ఏ జీవికి ప్రమాదానికి గూరైనా, ఆ పాపం మనలను ఆత్మసాక్షాత్కారంలో వెనక్కు లాగుతుంది. భగవంతునికి దూరం చేస్తుంది.

అవి అలా రోడ్ల మీదకు రావడం తప్పండీ అంటూ సమర్ధించుకునే ప్రయత్నం చేసేస్తాం. కానీ మనం ఒకటి అర్ధం చేసుకోవాలి. మనిషి మాత్రమే బుద్ధిజీవి. మనిషి మాత్రమే తన బుద్ధిని ఉపయోగించి సరిన మార్గంలో నడవగలుగుతాడు. మిగితా జీవరాశి వాటివాటి ప్రకృతి ధర్మాలకు అనుగుణంగా మాత్రమే నడుచుకుంటాయి. వాటికి మనకులాగా ట్రాఫిక్ నిబంధనలు ఉండవు. కనుక నడిచే ముందు, వాహనం నడిపే ముందు, ఫోన్లు మాట్లాడకుండా, ప్రయాణించే మార్గం వైపు చూసి నడపండి.' చక్షుః పూతం పాదం నశ్యేత్' అన్న మార్కండేయ పురాణవచనాన్ని గుర్తుంచుకోండి. మీ వల్ల ఏ జీవికి హానీ కలగకుండా ఉండేలా చూడండి.            

అల్పజీవినైనా, అల్పవస్తువునైనా తృణీకార భావంతో చూడరాదు. ఒకరిపట్ల నువ్వు గౌరవం చూపితే వారు నీ పట్ల గౌరవం చూపుతారు. ఒక మూగజీవినైనా పాదాలతో తాకరాదు అని శ్రీ శారదాదేవి / శ్రీ శారదామాత అన్న మాటను గుర్తుంచుకోండి.

మార్గశిర మాసం

మాసానాం మార్గశీర్షోహం అన్నాడు కృష్ణపరమాత్మ భగవద్గీతలో. మాసాలల్లో మార్గశీర్షం నేను అన్నాడు. మార్గం అనగా దారి, శీర్షం అనగా తల/గొప్పది/ఉత్కృష్టమైనది. లోకంలో ఉన్న అన్ని దారులలో కెల్లా నన్ను చేరే మార్గం మాత్రమే ఉత్తమమైనది అని అర్దం. మార్గశీషం విష్ణువుకు అత్యంత ప్రియమైన మాసం. విష్ణువుకే కాదు, విష్ణుపత్ని లక్ష్మీదేవికి కూడా మహాప్రీతికరం. ఈ మాసంలోనే లక్ష్మీదేవి భూలోకానికి వచ్చి, ప్రతి ఇల్లు తిరుగుతుంది. ఏ ఇంట మార్గశిర లక్ష్మీవార వ్రతం చేస్తారో, ఆ ఇంట తన కళను ఉంచుతుంది. డిసెంబరు 3, 2013 నుండి మార్గశిర మాసం ప్రారంభమైంది. ఈ మార్గశిరమాసంలో శ్రీ విష్ణు సహస్రనామ పారయణ చేయడం, విష్ణుమూర్తిని తులసీదళాలతో అరించిచడం వలన విష్ణుమూర్తి అనుగ్రహం పొందవచ్చు.

అలాగే ఈ నెల 16 నుంచి ధనుర్మాసం మొదలైంది. సూర్యుడు ధనస్సురాశిలో ప్రవేశించడంతో మొదలైన ఈ ధనుర్మాసం కూడా విష్ణువు ఆరాధనకు ప్రత్యేకమైనది. ఈ మాసంలోనే గోదాదేవి రచించిన తిరుప్పావైని పారాయణ చేస్తారు, వింటారు. పరమాత్మ పట్ల గొదాదేవికి. ఆండాల్ అమ్మవారికి ఉన్న అచంచలమైన ప్రేమ వల్ల, ఆమె పరమాత్మలో ఐక్యం అయ్యారు. భక్తియోగంతో, ఎంతో సులువుగా భగవంతుడిని చేరుకోవచ్చని చెప్తుందీ సంఘటన. ఈ ధనుర్మాసం నెల రోజులు ఇళ్ళ ముంగిట గొబ్బెమ్మలు పెట్టి, ఉదయం ఆటలు ఆడతారు మన తెలుగువారు. విష్ణువు ఆలయాల్లో తిరుప్పావై గానం చేసినట్టే, ఈ నెల రోజులు శివుడి ఆలయాల్లో తిరువెం
బావై గానం చేస్తారు.    

శ్రీ వేంకటేశ్వర చరిత్రామృతం - శ్రీనివాసుని వివాహ వేడుక

ఓం నమో వేంకటేశాయ

మాకు వార్షికం ఇస్తే వస్తాం అంటారు దేవతలు. అంటే పారితోషికం, ఇంగ్లీష్‌లో బోనస్ అన్నమాట. దేవతలకు డబ్బు వార్షికం కాదు, పుణ్యం, జ్ఞానం మొదలైనవి వార్షికం. ప్రతి ఏటా వీటిని బ్రహ్మదేవుడు దేవతలకు ప్రసాదిస్తాడని చెప్తారు. కలికాలంలో మానవులతో ఏదైనా కార్యం చేయలాంటే, వారికి ఎంతో కొంత మూటజెప్పాల్సి ఉంటుంది. అధికశాతం మంది ఏ పని చేస్తున్నా, 'అయితే నాకేంటీ? ఇందులో నాకు లాభమేమిటి?' అన్న ధోరణితోనే చేస్తారు. దానికి సంకేతంగానే ఈ సన్నివేశం.

బ్రహ్మ ఆదేశాల మీద ముక్కోటిదేవతలు కదిలి వస్తారు. గరుడుని వార్తతో యక్షులు, కిన్నెరులు, కింపురుషులు, మునులు, ఋషులు అంతా బయలుదేరతారు. పురాణం ఆ సన్నివేశాన్ని అద్భుతంగా వివరిస్తుంది. బ్రహ్మ పరివారమంతా కలిసి 10 లక్షల మంది ఉంటారు. 3 యోజనాల దూరం ఉంటుంది ఆ గుంపు. వీరు ఒక్కో లోకాన్ని దాటుతున్న సమయంలో, ఆయా లోకాలవారు కూడా వీరిని కలుస్తారు. అందరూ దివ్యతేజో మూర్తులు. అంతరిక్షంలో ఉన్న నక్షత్రాలన్నీ ఒక చోట చేరితే ఎలా ఉంటుందో, గుంపుగా వస్తుంటే ఎలా ఉంటుందో, అలా ఉంది సన్నివేశం. ఈ పరివారం మధ్యలో గంధర్వులు గానంచేస్తున్నారు, నాట్యం చేసేవారు నాట్యం చేస్తున్నారు. అందరి ముఖాలలో ఆనందం తాండవిస్తోంది.

వీళ్ళందరి సంగతి అటుంచితే, ఇక్కడ శ్రీనివాసుడికి ఆతృత పెరిగిపోతోంది. ఏంటో, వీళ్ళు ఇంకా రాలేదు, ఎప్పటికి వస్తారో, అసలు బయలుదేరారో లేదో, సమయానికి చేరుకుంటారా? ..... ఇలా ఆయనలో అనేక ఆలోచనలు కలుగుతున్నాయి. బయటకు, లోపలికి తిరుగుతున్నారు. ఇంతలో గరుత్మంతులవారు, ఆదిశేషులవారు బ్రహ్మాది దేవతల ప్రయాణ వివరాలు చెప్తుంటారు. మీరేం కంగారు పడకందీ స్వామి, దేవతలు ఇప్పుడే హిమాలయాలు దాటారనీ, కాసేపాగి, గంగా దాటారనీ, గోదావరీ నదిని దాటి కృష్ణానదిని సమీపించారని చెప్తుంటారు. అంటే ఎప్పటకప్పుడు 'లైవ్ అప్‌డేట్స్' ఇస్తుంటారనమాట.

దేవతలందరితో కలిసి బ్రహ్మ తుంబుర తీర్దం చేరి అక్కడ స్నానం చేసి, అక్కడి నుంచి తిరిగి బయలుదేరుతారు. ఈ విషయం తెలుసుకున్న శ్రీనివాసుడు ఇక ఆగలేక, ఎదురువెళ్ళి బ్రహ్మదేవుని ఆలింగనం చేసుకుంటాడు. శివుడి తలపై నిమురుతాడు. కొందరికి కరచాలనం చేస్తాడు, కొందరికి చేయి ఊపి, ఇంకొందరిని మందహాసంతో, కొందరికి కనుసైగలతో పలకరిస్తాడు. వాయుదేవుడిని ఆలింగనం చేసుకుంటాడు.

ఇలా ఇంద్రుడు, అగ్ని, యముడు మొదలైన దేవతలందరినీ ఆదరంతో ఆహ్వానిస్తున్న శ్రీనివాసుడు దృష్టి విశ్వకర్మపై పడుతుంది. "ఇంత మంది నా దగ్గరకు వచ్చినా, నువ్వు మాత్రం గర్వంతో దూరంగా ఉన్నావు" అని పలికి, "ఇతనిని విశ్వకర్మ పదివి నుంచి తొలగించి, నా యందు భక్తిప్రపత్తులు కలిగిన వానిని నియమించు" అని ఇంద్రునితో పలుకుతాడు. వర్ధకి అని పేరుగల ఈ విశ్వకర్మ క్షమించమని స్వామి పాదాలపై పడతాడు. మొత్తం వేంకటాచలం అంతా అతిధులతో నిండిపోయింది. ఎక్కడ చూసిన పండుగ వాతావరణం, కోలాహలం, సందడి, ఒకరిని ఒకరు పరిచయం చేసుకుంటున్నారు, దీవెనలు తీసుకుంటున్నారు, కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. పెళ్ళి కళ వచ్చేసింది వేంకటాచలంలో. ఇంతమంది అతిధులు రావడం ఒక ఎత్తైతే, ఇంతమందికి వసతి భోజన ఏర్పాట్లు చేయడం మరొక ఎత్తు కదా.

అందుకే శ్రీనివాసుడు ఇంద్రునితో "ఇంత మంది దేవతలు, ఋషులు, బ్రాహ్మణులు వచ్చినపుడు వారికి తగిన సదుపాయాలు చేయాలి కదా, అందుకని 50 యోజనాల పొడవు, 30 యోజనాల వెడల్పు గల ఒక మనోహరమైన సభాభవనం ఏర్పాటు చేయమంటాడు. విశ్వకర్మతో క్షణాల్లో అలాంటి భవనం నిర్మాణం చేయిస్తాడు ఇంద్రుడు. ఇంత మంది అతిధులతో మనం నారాయణ వనం వెళితే, అక్కడ విడిది ఏర్పాటు చేయడంలో ఆకాశరాజు గారికి ఇబ్బంది కలగవచ్చు. అక్కడ కూడా విడిది భవనాలు, సభాభవనాలు ఏర్పరచాలి. ఆకాశరాజు వద్దకు విశ్వకర్మను పంపించి, మాట్లాడి తగిన విధంగా నిర్మాణం చేయించి అని ఇంద్రునితో అంటాడు శ్రీనివాసుడు. అలా నారయణవనం సమీపంలో ఒక మహానగర నిర్మాణమే జరుగుతుంది.

బాధ్యత అంతా ఒక్కడే మోయడం కష్టం కనుక, ఒక్కొక్కరికి ఒక్కో పని అప్పజెప్పాడు శ్రీనివాసుడు. ఋషులకు, మునులకు సదుపాయాలు కల్పించడం శివుడికి, మర్యాదలు, పిలుపుల బాధ్యత షణ్ముకుడికి, వంటావార్పు అగ్నిహోత్రునికీ, నీటి సదుపాయం వరుణునికి, ఆకులుదొన్నెలు తయారీ నవగ్రహాలకు, పాత్రల శుద్ధి (ఒకరకంగా క్లీనింగ్ డిపార్ట్‌మెంట్ అనుకోండి) వసువులకు, పౌరోహిత్యం వశిష్టునికి, బ్రాహ్మణులకు దానాలిచ్చే బాధ్యత కుబేరునికి, వెలుగుకి (లైటింగ్ అర్రెంజ్మెంట్) చంద్రునికి  అప్పగించారు. బయటకు ఇంతమంది దేవతలు పెళ్ళి పనుల్లో మునిగిపొయినట్టు కనిపించినా, అంత ఒకటే తత్వం. వీళ్ళంతా పరబ్రహ్మం యొక్క ప్రతిరూపాలే. ఒకే భగవంతుడు, అనేక రూపాల్లో, అనేక కార్యాలు చేస్తున్న అద్భుత సన్నివేశం ఇది.

వచ్చిన అతిధులందరికీ స్వాగతం పలికిన స్వామి ఒక్కసారిగా డీలాపడిపోతాడు. ఎందుకో ఎవరికి తెలియదు. కారణం అడిగిన బ్రహ్మతో ' ఎంతమంది వస్తే ఏంటి? నా మహాలక్ష్మీ రానంతవరకు ఎవరూ రానట్లే ' అంటాడు. ఇంకా శ్రీనివాసుడు 'ఆమెను ఎవరు పిలుస్తారు? పిలిస్తే వస్తుందా? అంటారేమో, సూర్యుడిని పంపుదాం, సూర్యుడంటే ఆమెకు చాలా అభిమానం, ప్రీతి అని నాకు తెలుసు' అని అంటాడు.

ఈ విషయం విన్న సూర్యుడు భయంతో ఒణికిపోతాడు. పెద్దల వ్యవహారం, అందునా భార్యాభర్తల మధ్య తగాదా, ఏమంటే ఏమవుతుందో, అసలేం జరుగుతుందో అని తన భయాన్ని వ్యక్తం చేస్తాడు. తన మాట విని విష్ణుమూర్తితో ప్రణయకలహం ఆడిన లక్ష్మీదేవి తిరిగి వస్తుందన్న నమ్మకం సూర్యునికి ఏ మాత్రం లేదు. సూర్యుడి మాట విన్న శ్రీనివాసుడు 'నువ్వెళ్ళి పిలిస్తే తప్పక వస్తుంది' అంటాడు. వెళ్ళడం తప్పదు అనుకున్న సూర్య్డు ఏం చెప్పాలని నసుగుతాడు.

నాకు అనారోగ్యం చేసిందని చెప్పు. ఒక చేయి బ్రహ్మపైన, మరొక చేయి శివుడి పైన వేసి, ఎంతో కష్టపడితే కానీ, నడవలేని పరిస్థితిలో ఉన్నానని చెప్పు అంటాడు శ్రీనివాసుడు. స్వామి దోషరహితుడు, సర్వమంగళకారుడు, నిరామయుడు, ఎటువంటి వికారానికి లోను కానివాడు. అందరి రోగాలను నయం చేసేవాడు, ధన్వంతరీ కూడా ఆయనే, అటువంటి స్వామికి జబ్బు చేయడం అసాధ్యం. లక్ష్మీదేవికి ఈ విషయం తెలుసు. సూర్యుడికి కూడా ఈ అనుమానం వచ్చి 'ఆమె నమ్ముతుందా?' అంటాడు. నా మాయతో ఆమె కూడా మొహితురాలవుతుంది. నువ్వు వెళ్ళిరా అంటాడు శ్రీనివాసుడు.

శ్రీనివాసుడు మాట విన్న సూర్యుడు లక్ష్మీదేవిని తీసుకురావడానికి కరివీరపురం (కొల్హాపూర్) వెళతడు. మొదట ప్రణయకలహ గుర్తుకొచ్చి రానన్న, తరువాత స్వామికి అనారోగ్యం చేసిందనేసరికి పరుగుపరుగున బయలుదేరుతుంది. ఆమెకు నిజం తెలియదా అంటే ............ ఆమె సర్వజ్ఞురాలు, అంతటా వ్యాపించి ఉన్న శక్తి తత్వం, పైగా విష్ణుమూర్తి హృదయంలోనే ఉంటుంది, నిజానికి వారిద్దరికి బేధం కూడా లేదనే చెప్పాలి. విష్ణుమూర్తి, లక్ష్మీదేవి రెండుగా కనిపిస్తున్న ఒకే శక్తి స్వరూపం. కానీ కలియుగంలో భక్తజనాన్ని అనుగ్రహించడం కోసం, తాము ఆడుతున్న లీలానాటకాన్ని రక్తి కట్టించడం కోసం అమ్మ ఏమి తెలియనట్లు, అబద్ధం నమ్మినట్లు నటించింది.

మొత్తానికి లక్ష్మీదేవి కూడా వేంకటాచలం చేరుకుంది. దాంతో పెళ్ళిపెత్తనమంతా లక్ష్మీదేవిది, వకుళాదేవిది అయ్యింది. పెళ్ళిపనులు చకచకా చేయడం మొదలుపెట్టింది. శ్రీవారి మంగళస్నానానికి ఏర్పాట్లు చేసింది. చక్కగా ముత్తైదువలంతా కలిసి లక్ష్మీదేవి ఆధ్వర్యంలో, శ్రీనివాసుడి ఒంటికి నూనె పట్టించి, నలుగు పెట్టి హారతి ఇచ్చారు. తరువాత అభ్యంగనస్నానం చేయించి, మళ్ళీ హారతులిచ్చారు. మరీ చల్లటి నీరు పోస్తే జలుబు చేస్తుందేమొ అని భయంతో, 'గోరు వెచ్చటి నీరు మాత్రమే పోయొండమ్మా మా ఆయనకు' అంటూ లక్ష్మీదేవి తన స్వామి పట్ల విశేష శ్రద్ధ తీసుకుంది. అసలే జగన్మోహనాకారుడు, పెళ్ళి కళతో మరింత మెరిసిపోతున్నాడు, దానికితోడు ఈ క్రతువుతో శ్రీనివాసుడు ఎంత అందంగా, సమ్మోహనంగా కనిపిస్తున్నాడో మాటల్లో చెప్పలేం. అందరి కళ్ళు ఆయన మీదే. వైభవంగా మంగళస్నాన ఘట్టం ముగిసింది.

తరువాతి కార్యక్రమం పుణ్యావచహనం, అటు తరువాత కులదేవత స్థాపనం, కులదేవతను పూజించడం. దేవతా సార్వభౌముడైన స్వామికి కులదేవత ఎవరుంటారు? ఇదే పెద్ద సందేహం. దానికి సమాధానం స్వామియే చెప్తారు. 'శమీవృక్షమే మా కులదైవం' అని చెప్పిన స్వామి, కూమారధారలో ఉన్న శమీవృక్షానికి కులదేవత పూజ చేస్తారు. మరి ప్రతిష్ట ఎక్కడ చేయాలని అడుగుగా, వరాహస్వామి వారి నివాస ప్రాంగణంలో చేద్దాం అంటారు. అప్పుడు స్వామికి తాను మర్చిపోయిన ముఖ్యమైన విషయం ఒకటి గుర్తుకువస్తుంది.

అంతా చేశాం, అంతా పిలిచాం కానీ వరాహస్వామికి ఆహ్వానపత్రిక ఇవ్వడం మరిచాం, పత్రిక సంగతి తరువాత, కనీసం కబురు కూడా చేయలేదన్న సంగతి శ్రీనివాసుడికి గుర్తుకువస్తుంది. స్వయంగా తానే వెళ్ళి వరాహస్వామిని ఆహ్వానిస్తాడు. వరాహస్వామి మాత్రం తాను పని ఒత్తిడి వల్ల పెళ్ళికి హాజరు కాలేనని, తన పంటలపై తరుచూ రాక్షసులు దాడి చేయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారని, పంటలను కాపాడడం కోసం ఇక్కడే ఉండాలసిన అవసరం ఉంది అని వరాహస్వామి అంటారు. అలాగే తాను ముసలివాడినయ్యానని, ఓపిక లేదని చెప్పి, తన తరుఫున వకుళమాత వస్తుందని చెప్తారు. "మీరు అందరూ వెళ్ళి శుభకార్యం నిర్విఘ్నంగా పూర్తి చేసుకుని రండి, నా ఆశీర్వాదం మీ వెంట ఎప్పుడు ఉంటుంది" అంటారు. తరువాత కులదేవత స్థాపన, పూజ ముగుస్తాయి.

ఇక అందరం పెళ్ళికి బయలుదేరుదాం అంటాడు స్వామి. ఇంతలో బ్రహ్మదేవుడు కలుగజేసుకుని ఆక్షేపిస్తాడు. "కులదేవతను ఆహ్వానించి పూజించిన తరువాత అన్నసంతర్పణ చేయకుండా ఎలా వెళతాం? బంధువులు, ఋషులు, బ్రాహ్మణులు, పిల్లలు చాలా ఆకలితో ఉన్నారు. ప్రయానం చేసి అలసిపోయారు. అందరికి కడుపునిండా తృప్తిగా భోజనాలు పెట్టకా, అప్పుడు బయలుదేరితే బాగుంటుంది" అంటారు.

సమంజసమే కానీ, ఇంతమందికి విందు ఏర్పాటు చేయడానికి నా దగ్గర డబ్బేది? అంటాడు శ్రీనివాసుడు. డబ్బు లేదని చెప్పి పదిమంది ముందు పరువు పోగొట్టుకోమంటామా? డబ్బు లేకపోతే అప్పోసొప్పో చేసైనా శుభకార్యం జరిపంచాలి" అంటాడు శివుడు. తనకు అప్పు ఎవరిస్తారన్నది శ్రీనివాసుడు సందేహం. అలకాపురీ అధిపతి అయిన కుబేరుని పిలిపించండి అంటారు బ్రహ్మ. అలాగే కుబేరుని పిలిపిస్తారు. కుబేరుడు కొంత ఆలస్యంగా రావడంతో శ్రీనివాసుడు మందలిస్తాడు.

అందరి ముందు అప్పు తీసుకుంటే ఏం బాగుంటుందని శ్రీనివాసుడు, కుబేరుడు, బ్రహ్మ, శివుడు కలిసి తిరుమల పుష్కరిణికి పడమర దిక్కున గల అశ్వత్థవృక్షం (రావి చెట్టు) వద్దకు వెళతారు. అక్కడికి వెళ్ళాకా, నాకు కొంచం డబ్బు కావాలి అని అడుగుతారు. "స్వామి, మీరిలా నన్ను అడగడమేమిటి? ఇదంతా మీ ఐశ్వర్యమే. మీ తరుపునే నేనీ ధనాన్ని సంరక్షిస్తున్నాను. మీకు ఎంత కావాలంటే అంత తీసుకోండి" అంటాడు కుబేరుడు. యుగధర్మాన్ని అనుసరించి ఇవ్వమంటాడు శ్రీనివాసుడు. కలియుగంలో అప్పుకు పత్రం రాసి, చక్రవడ్డీ కట్టాలనీ, ఇదే కలియుగంలో కనిపిస్తుందని, కనుక ఆ ప్రకారమే పత్రం రాయమని చెప్తాడు కుబేరుడు.

అప్పు ఇస్తాను సరే, నీవు తిరిగి ఇస్తావన్న నమ్మకం ఏంటి? ఇది కలియుగం, కలియుగ ప్రజలు మాట మీద నిల్చునే రకం కాదు. కనుక నీవు నా దగ్గర అప్పు తీసుకున్నట్టుగా సాక్షులు కావాలి అంటాడు కుబేరుడు శ్రీనివాసుడితో. పక్కనే ఉన్న బ్రహ్మ సాక్షి సంతకం పెడతానంటాడు.

బ్రహ్మ విష్ణుమూర్తి కుమారుడు కనుక, పక్షపాతంతో వ్యవహరించే అవకాశం ఉన్నదని, అప్పు చెల్లించకుండా మాట మార్చే సమయంలో శ్రీనివాసుడికి సాయం చేయవచ్చునని అనుమానపడి, ఈయన ఒక్కడితోనే కుదరదు అంటాడు కుబేరుడు.

శివుడు సంతకం పెడతానంటాడు. నీవు ఎప్పుడు కైలాసపర్వతం మీద ధ్యానంలో కూర్చుంటావు. నీకు కోపం ఎక్కువంటారు. కోపం తో మూడవకన్ను తెరిచి అంతా బూడిద చేస్తావు. అమ్మో! నీ దగ్గరకు రావాలంటేనే నాకు భయం, కనుక మరొక సాక్షి కావాలి అంటాడు కుబేరుడు.

అప్పుడు తమ పక్కనే ఉన్న ఆ రావి చెట్టు పేరు చెప్తారు. సరే అయితే, నేమి సాక్షి సంతకం పెడతా అంటుంది ఆ రావి చెట్టు. ముగ్గురు సాక్షులు వచ్చారు కనుక, అప్పు పత్రం రాసుకుందాం అంటారు. అప్పు పత్రం ఈ విధంగా రాస్తారు.
అప్పు తీసుకున్నవాడు శ్రీనివాసుడు. అప్పు ఇచ్చినవాడు కుబేరుడు. అతని వివాహం కొరకు కలియుగంలో, వైశాఖమాస శుక్లపక్ష సప్తమినాడు పదునాలుగు లక్షల రామముద్ర గల సువర్ణ నాణేములు వడ్డీనిచ్చు షరతుతో ఇవ్వబడినవి. వడ్డితో కలిపి మూలము చెల్లించుటకు శ్రీనివాసునిచే అంగీకరించబడినది. వివాహమైన సంవత్సరము నుంచి వెయ్యి సంవత్సరముల తరువాత ఈ మొత్తం ఇవ్వబడును. ఇది కుబేరునికి శ్రీనివాసుడు రాసిచ్చిన అప్పు పత్రం. దీనికి మొదటి సాక్షి చతుర్ముఖుడు. రెండవ సాక్షి రుద్రుడు (శివుడు). మూడవ సాక్షి అశ్వత్థరాజము.

అప్పు ఎలా తీరుస్తాడో కూడా శ్రీనివాసుడు పత్రంలో చెప్తాడు. 'భవిషత్తులో నా భక్తులు మంచిదో, పాపిష్టిదో, చాలా కానుకలు నా హుండీలో వేస్తారు. ఆ డబ్బుతో నీ అప్పు తీరుస్తాను' అంటాడు. అందరికి అన్నీ ప్రసాదించగలవాడు, కుబేరునికి ధనాధిపత్యం ఇచ్చినవాడు కుబేరుడి దగ్గర అప్పు అడగడం ఒక దివ్యలీల. డబ్బి మీ దగ్గరే ఉంచి, ఖర్చు చెయ్యి అని కుబేరునితో శ్రీనివాసుడు పలుకుతాడు.

ఇదంతా మనకు ఒక సందేశం ఇవ్వడానికి స్వామి ఆడిన దివ్యలీల. ఇంటికి వచ్చిన అతిధులకు సంతృప్తిగా భోజనం పెట్టాలి, పెద్దపెద పూజలు, వ్రతాలు, నోములు చేసినప్పుడు, కులదేవత ఆరాధన చేసినప్పుడు వచ్చిన అతిధులకు తప్పక భోజనం పెట్టి పంపించాలి, తీసుకున్న అప్పు సకాలంలో తీర్చాలి వంటివి అనేకం కనిపిస్తాయి. కుబేరుడు కూడా 'ఇదంతా నీదే స్వామి. ఇదంతా నీవు ప్రసాదించిందే అంటాడు.' ఎవరి దగ్గర ఏ ఐశ్వర్యం ఉన్నా, అది డబ్బు, ఉద్యోగం, వ్యాపారం, ఆరోగ్యం, తెలివితేటలు, కళలు, ఇలా ఏవైనా కావచ్చు, ఇవన్నీ ఆయన అనుగ్రహించినవే. అన్నీ ఆయన ఇచ్చినవే కనుక, అహకారం లేకుండా, ఉన్న ధనాన్ని మంచి పనులకు వాడడం వలన దానికి సార్ధకత లభిస్తుంది. ఇదే కుబేరుడి మాటలలోని అంతరార్ధం.

అప్పు అయితే తీసుకున్నాం కానీ, ఇంకా చేయాల్సిన పెళ్ళి పనులు అనేకం ఉన్నాయి. ఇవన్నీ ఎవరు చేస్తారన్నది శ్రీనివాసుడికి వచ్చిన ఇంకో సందేహం. ఇంతలో శివుడు కలుగజేసుకుని 'ఓ తాతాయ్య! ఆపవయ్యా నీ లీల. ఇక్కడ ఉన్నవారంతా నీ సేవకులే కదా. నీవు ఆజ్ఞ చేయి, అందరూ నీవు చెప్పినట్టుగాన్ చేస్తారు' అంటాడు. విష్ణువు నుంచి బ్రహ్మ ఉద్భవిస్తే, ఆయ్న నుంచి రుద్రులు పుట్టడం వలన, రుద్రుడికి విష్ణువు తాతయ్య అవుతాడు. మరొక రకంగా చూస్తే, శివకేశవులు బావ, బావామరిదులు. కానీ నిజానికి శివుడు అనాది, ఆయన ఎప్పుడు ఉండేవాడు, ఎప్పటికి ఉండేవాడు. శివుకేశవులు ఇద్దరూ ఒక్కటే తత్వం. కాని సృష్టి నడవడం కోసం, వేర్వేరు పాత్రలు పోషిస్తూ, వేర్వేరు రూపాల్లో లీల చూపిస్తున్నారు. అంతే.    

అందరు దేవతలకు వారివారి శక్తినిబట్టి, యోగ్యతను అనుసరించి పని అప్పహించబడింది. వంటపని అంతా అగ్నిదేవునికి, మర్యాదలు, పిలుపులు ఆరుముఖాల షణ్ముఖుడికి (కుమారస్వామికి), వచ్చినవారికి సౌకర్యాలు ఏర్పాటు చేయడం విశ్వకర్మకు, వీటన్నిటికి డబ్బులు సర్దడం కుబేరుని బాధ్యత. పిల్లగాలులు వీస్తూ వచ్చినవారికి ఆహ్లాదం కలిగించడం వాయుదేవుని పని. ఎవరి పనులు వారి చేస్తుంటారు. ఇంతలో అగ్నిదేవుడు, వంట చేయడానికి పాత్రలు లేవంటాడు. నిజమే మీ ఇంట్లో శుభకార్యానికి అయితే అన్నీ ఉంటాయి. నా పెళ్ళికి మాత్రం ఏమీ ఉండవు. అయినా పాత్రలెందుకు, వేంకటాచలం మీదనున్న తీర్ధాలలో వంట వండండి అంటాడు శ్రీనివాసుడు.

నిజమే జనాన్ని బట్టి పాత్రలు వాడతాం. వందల్లో వస్తే పెద్దపెద్ద పాత్రలు వాడవలసి వస్తుంది. కానీ ఈయన పెళ్ళికి సమస్త బ్రహ్మాండం అంతా దిగివస్తుంది. కొన్ని కోట్ల మంది వస్తారు. అంతమందికి వండడానికి పాత్రలు ఏం సరిపోతాయి. పైగా సృష్టిలో ఉన్న సమస్త పుణ్యతీర్ధాలు తిరుమలలో కొలువై ఉన్నాయి.

ఒక్కో తీర్ధంలో / సరోవరంలో ఒక్కో వంటకం వండుతారు. స్వామి పుష్కరిణిలో అన్నం, పాపనాశనంలో పప్పు, ఆకాశగంగలో బెల్లం వేసి చేసిన పరమాన్నం, కూరలకు,, నెయ్యి కాచడానికి దేవతీర్ధం, తుబురతీర్ధంలో పులిహోర, కుమార తీర్ధంలో వివధ రకాలైన భక్ష్యాలు (బూరెలు, పూర్ణాలు, బొబ్బట్లు వంటివి), పాండుతీర్ధంలో పులుసు, ఇతర తీర్ధాల్లో లేహ్యాలు మొదలైని తయారు చేయమని స్వయంగా శ్రీనివాసుడే అగ్నిదేవుడిని ఆజ్ఞాపిస్తాడు.  

దేవతలందరూ చక్కగా ఆటపాటలతో, కబుర్లతో, భజనలతో, భక్తిపారవశ్యతంతో, తమ ఇఛ్ఛాశక్తి చేత పంచభక్ష్యపరమాన్నాలతో భోజనం సిద్ధమైంది. వంటకాలు గుమగుమలు బ్రహ్మండమంతా వ్యాపిస్తున్నాయి. ఎప్పుడు రుచి చూడాలో అన్న కోరిక పెంచే విధంగా ఉన్నాయి. అంతా సిద్ధం అయిన తరువాత నివేదనకు ఏర్పాట్లు చేస్తాడు బ్రహ్మదేవుడు.

"నైవేద్యం పెట్టిన తరువాతే అథిదలందరీకి వడ్డన. నువ్వే భగవంతుండివి, యజ్ఞభోక్తవి, కనుక ముందు నువ్వు భోజనం చేయి" అని శ్రీనివాసునితో బ్రహ్మదేవుడంటాడు. "నా ఇంట్లో శుభకార్యానికి వచ్చిన అతిధులకు భోజనం పెట్టకుండా నేను భోజనం చేయడం తగదు, అది సంప్రదాయం కాదు" అంటాడు స్వామి. మన ఇంట్లో శుభకార్యం జరిగినప్పుడు అందరూ భోజనం చేశాక మనం భోజనం చేయడం విధి. మనకు అది ఎప్పుడు గుర్తుండడం కోసం స్వామి పలికిన మాటలవి. మరి నివేదన చేయని పదార్ధాలను అతిధులెవ్వరూ ముట్టుకోరు, మరి నివేదన ఎవరికి చేయాలి? అంటాడు బ్రహ్మ.  

నేను ఇంకో రూపంలో ఇదే కొండ (శేషాచలం) మీద, అహోబలంలో (ఈనాడు అహోబిలం) నరసింహునిగా వెలసి ఉన్నాను. ఆ అహోబిల నరసింహస్వామికి నివేదన చేసి అందరీకి నైవేద్యం వడ్డించండి అంటాడు శ్రీనివాసుడు. సాక్షాత్తు బ్రహ్మ అహోబల నరసింహస్వామికి నివేదన చేస్తారు.

(తిరుమల కొండ శేషాచలం పర్వతం మీద ఉంది. శేషాచలం అంటే సాక్షాత్తు ఆదిశేషుడు. వీటిని ఆకాశం నుంచి చూసిన పాము ఆకారంలో ఈ కొండలు దట్టమైన అడవులతో కనిప్సితాయి. శేషాచలం కొండలు చిత్తూరు జిల్లా నుంచి కర్నూలు జిల్లావరకు వ్యాపించి ఉన్నాయి. ఆదిశేషుడి తలపై శ్రీనివాసుడి, నడుమ భాగాన అహోబిల నృసింహుడు, తోకభాగాన శ్రీశైలంలో మల్లిఖార్జునుడు భ్రమరాంభ సమేతంగా వెలసి ఉన్నారు. కర్నూల్ జిల్లా నంద్యాలకు దగ్గరలో ఉన్న అహోబిల క్షేత్రంలోనే హిరణ్యకశిపుడుని నరసింహస్వామి సంహరించారట. ఆ సమయంలో మహోగ్రంగా ఉన్నారు స్వామి. ఆయన బలం చూసిన దేవతలు 'అహో బలం, అహో బలం' అంటూ ఆయన శక్తిని కీర్తించారు. అదే అహోబల క్షేత్రంగా విరాజిల్లింది. అక్కడే నృసింహుడు వెలిశారు. కాలక్రమంలో అది అహోబిలంగా మారింది.)                

నివేదన చేశాక వైశ్వదేవం చేశారని భవిష్యోత్తర పురాణం చెప్తుంది. ఇది అగ్నిదేవుడి ఆరాధన. అగ్నిహోత్రం పెట్టి చేసేది. వైశ్వదేవం మిగిశాకా అందరూ భోజనాలకు సిద్ధమయ్యారు.

చక్కగా శివుడు అతిధులందరినీ కూర్చోబెట్టే బాధ్యత శివుడు తీసుకున్నాడు. పాండు తీర్ధం (గోగర్భం డ్యాము నుంచి దక్షిణగా కొద్ది రూరంలో ఉంది. ఇప్పటికి చూడవచ్చు) నుంచి శ్రీశైలం వరకు విస్తళ్ళను (ఆకులను) పరిచి, వారివారి పెద్దతనానాన్ని అనుసరించి ఆశీసులు చేశాక అందరికి ఒకేసారి వడ్డించారు.

వడ్డించడంలో కూడా శాస్త్రం కొన్ని నియమాలను విధించింది. ఆకులో ఏది ఎక్కడ వడ్డించాలి, ఏలా వడ్డించాలన్నది చెప్పింది. ఇవన్నీ ఎంతో శాస్త్రీయమైనవి. వాటి ముందు ఈనాటి పాశ్చ్యాత ఆహారనియమాలు, భుజించే విధానం ఎంత మూర్ఖమైనవో   అర్ధం అవుతుంది. భవిషోత్తర పురాణం కూడా ఎలా వడ్డించాలి, గృహస్తు మర్యాదలు ఏ విధంగా చేయాలన్న విషయాన్ని విపులంగా వివరిస్తుంది.

దాన్ని అనుసరించి వేంకాటాచలంలో కూడా వడ్డన జరిగింది. ముందు విస్తళ్ళపై నీరు చల్లి, ఉడిచి, పాత్రశుద్ధికి కొంత నెయ్యి వడ్డించి, సంస్కారపూర్వకంగా ఉప్పు, శాస్త్రం ప్రకారం ఇతర పదార్ధాలు వడ్డించారు. వడ్డన పూర్తి అయ్యాక అగ్నిదేవుడు వడ్డన పూర్తయ్యిందన్న విషయం శ్రీనివాసుడికి చెప్పగా, అందరూ కలిసి ముక్తకంఠంతో విష్ణువును స్మరించారు.

అంతటా వ్యాపించిన ఒకే తత్వము, చిన్న దేహములు కలిగిన అనేక జీవులయందూ కూడా ఉండి, మూడులోకములు వ్యాపించి సమస్త విశ్వాన్నే భుజించగల సామర్ధ్యం కలిగి, చిన్నచిన్న జీవుల దేహమందూ వాసము చేస్తూ వారూ తిన్న ఆహారమను స్వీకరిస్తున్నది, ఆని ప్రార్దించి

భోజన ప్రారంభకాలే భగవన్నామస్మరణ గోవిందా అని శ్రీనివాసుడనగా గోవిందా ఆని అందరూ పలికి ఆహారం తీసుకోవడం ప్రారంభించారు. భోజన ప్రారంభానికి ముందు  శ్రీనివాసుడు ఒక పాత్ర నిండుగా నీరు తీసుకుని, అతిధులందరికి నమస్కరించి, మీ వంటి జ్ఞానపూర్ణులైనవారికి ఈ కొద్దిపాటి అన్నమూ, నీరుచే ఏ మాత్రము తృప్తి కలుగదు. అయినా తపోధనులారా! మీరు కరుణ కలిగినవరు కనుక నీ పెట్టిన ఈ కాస్త ఆహారమునూ, అధికంగా, ఎన్నో రకాలుగా భావించి నన్ను కృతార్ధుడిని చేయండి అన్నాడు. చివరగా సర్వం శ్రీ కృష్ణార్పణమస్తూ అంటూ ముగించాడు.

నువ్వు పెట్టిన అన్నము ముక్తిని సాధించే అమృతము అను చెప్పి అతిధులు భుజిస్తారు. భోజన మధ్యకాలంలోనూ, ఆఖరునా గోవింద నామం మళ్ళీ చెప్తారు. మనం తినే ఆహారంలో ఆరవవంతు మనసుగా మారుతుంది. మనం ఆహారం తినే సమయంలో ఏం చూస్తామో, ఏమి ఆలోచిస్తామో, ఏది మాట్లాడుతామో, అది మన మనసులో తీవ్రప్రభావం చూప్సితుంది. అదే భోజన సమయంలో భగవన్నామం చెబితే, మన మనసులో భగవన్నామం మంచి ఆలోచనలకు ప్రేరకం అవుతుంది.

అందరి భోజనాలు ముగిశాకా, అందరికి దక్షిణతామ్మూలాలు శ్రీనివాసుడు ఇచ్చాడని పురాణం. అది కూడా వారివారి పాండిత్యాన్ని, యోగ్యతను అనుసరించే. శ్రేష్టులైన ద్విజులకు ఒక రామటెంక (నాణెము), వేదాంతులకు అందులో సగము, బ్రహ్మచారులకు వేదాంతుల దక్షిణలో సగమూ, ........ ఇలా ఇచ్చడు స్వామి.

అందరి భోజనాలు మిగిశాకా శ్రీనివాసుడు, లక్ష్మీదేవి, శివుడు, బ్రహ్మ, లోకపాలురు, గరుత్మంతుడు, ఆదిశేషుడు కలిసి భోజనం చేశారు. వీరి భొజనాలు మిగిసేసరికి సూర్యాస్తమయం అయిందని పురాణంలో కనిపిస్తుంది.

అలా అందరి భోజనాలు పూర్తయ్యాక, ఆ రాత్రికి అక్కడే గడిపేసి, తెల్లవారుఝామునే మంగళవాయిద్యాల నడుమ మగపెళ్ళివారి బృందం ఆకాశరాజు ఇంటికి నారాయణవనం బయలుదేరింది. మంగళవాయిద్యాలు, కబురులు, సబరాల నడుమ సరదాగా నడిచిపోతున్న బృందం పద్మసరోవరం చేరుకుంది. ఇక్కడే శ్రీ శుకాచార్యులవారి ఆశ్రమం ఉంది. పద్మసరోవరం సమీపిస్తున్న సమయంలో శుకుడు శ్రీనివాసుని చేరి, తన ఆశ్రమానికి విచ్చేసి, ఆతిధ్యం స్వీకరించవలసిందిగా కోరుతాడు.    

"కోట్లాదిమందితో ఉన్నాను, నేను ఒక్కడినే రాలేను, ఇంతమందిని తీసుకువస్తే నీకు ఇబ్బంది. అందరం ఆకాశరాజు ఆతిధ్యం స్వీకరించాలనుకుంటున్నాం" అంటాడు శ్రీనివాసుడు. "నువ్వు ఒక్కడివి తింటే చాలు, అందరు తిన్నటే" అని శుకుడు శ్రీనివాసుడిని బ్రతిమాలుతాడు. "నాన్నా! నీ పెళ్ళికి శుకబ్రహ్మ చాలా సహాయం చేశాడు. కనుక ఆయన చేసిన సాయానికి గుర్తుగా, ఆయన ఆతిధ్యం అంగీకరించి, భోజనం చేయి" అంటుంది వకుళమాత. అమ్మ మాట కాదనలేని స్వామి సరేనంటాడు.

శుకుడు కుటీరంలోనికి ప్రవేశిస్తాడు. చింతతొక్కుల పచ్చడి, పులుసులతో స్వయంగా శుకుడే శ్రీనివాసుడికి భోజనం వడ్డించడని భవిష్యోత్తర పురాణం చెప్తున్నది. ఇంతవరకు బాగానే ఉంది, భక్తుని కోరిక మన్నించిన భగవంతుడు, భక్తుడి ఇంట భోజనం చేయడం. కానీ లోకులు అలా ఆలోచించరు కదా. బయట ఉన్నవారు శుకమహర్షి గురించి నానారకాలుగా అనుకొవడం మొదలుపెట్టారు. ఇంతమంది ఉండగా, ఒక్క శ్రీనివాసుడికే భోజనం పెట్టడమేంటి? ఇదేం వింత? శుకుడికి బాగా గర్వం పెరిగిపోయింది, మదంతో ఈ చర్యకు పూనుకున్నాడు. అందరూ ఉన్నప్పుడు ఒక్కడినే పిలిచి భోజనం పెట్టడం భావ్యమా? అందరిని అవమానిస్తున్నాడు .......... ఇలా రకరకాల మాటలు మొదలుపెట్టారు. శుకుడికి కీడు చేయాలని తలచారు. 

లోపల భోజనం చేస్తున్న స్వామికి ఈ విషయం తెలిసింది. భక్తుడి రక్షణ భగవంతుని బాధ్యత. అందుకే భోజనం చివరిలో సంతృప్తిగా శ్రీనివాసుడు త్రేనుస్తాడు. అంతే! బయటనున్న అందరికి ఆకలి ఒక్కమాటున తీరిపోతుంది, కడుపు నిండిపోతుంది. అందరికి శుకుడి భోజనం తిన్న భావన కలుగుతుంది. సర్వజీవలయందూ ఆకలిరూపంలో ఉంటూ ఆహారం జీర్ణం చేసే పరమాత్మ, అందరి ఆకలిని తీర్చడం వింత ఏమీ కాదు. ఇది జరిగింది వైశాఖ శుక్ల పక్ష అష్టమి నాడు. ఆ రాత్రికి అక్కడే గడపాలని నిశ్చయించుకుంటారు.

నవమినాడు శ్రీనివాసుడితో సహా అందరూ నారాయణపురం చేరుకుంటారు. శ్రీనివాసుని స్వాగతించడానికీ ఎదురువచ్చిన ఆకశరాజుతో స్వామి, అతిధులందరూ ఆకలితో ఉన్నారు, భోజనాలకు ఏర్పాట్లు చేయండని ప్రత్యేకంగా చెప్పినట్టు పురాణంలో కనిపిస్తుంది.      

దశమినాటి ఉదయమే శ్రీనివాసుడు మంగళస్నానం చేశాడు. పురోహితుడైన వశిష్ఠునితో లోకరీతిని తెలుపుతూ "ఈనాటి రాత్రియే వివాహమూహుర్తం కనుక మనం ఐధుగురం, నేను, లక్ష్మీదేవి, వకుళాదేవి, బ్రహ్మ, మీరు (వశిష్ఠుడు) భోజనం చేయకూడదు. అలాగే ఆకాశరాజు, ధరణీదేవి, తొండమానుడు, పద్మావతీదేవి (పెండ్లికూతురు), వారి పురోహితుడు భోజనం చేయకూడదు" అని చెప్పి, కుబేరునితో "కుబేరా! బ్రాహ్మణభోజనానికి ఆకాశరాజును తగిన ఏర్పాట్లు చేయమని చెప్పు, ముహూర్తం రాత్రి 13నాడులకు, ఆ తరువాత బ్రాహ్మణులు భోజనం చేయడం నిషేధం" అని చెప్తాడు.

శ్రీనివాసుని విడిది ఇంటి నుంచి వివాహవేదికకు ఆకాశరాజు ఎంతో ఘనమైన ఏర్పాట్ల మధ్య తీసుకువెళ్ళాడని పురాణం చెప్తోంది. విశ్వకర్మ నిర్మించిన సభలో మునిశ్రేష్టులతో శాస్త్రచర్చ చేస్తున్న శ్రీనివాసుని రాజగృహానికి తీసుకువెళ్ళడం కోసం ఇంద్రుడి ఐరావతం తీసుకువస్తాడు ఆకాశరాజు. ధరణీదేవి కూడా ఆకాశరాజు వెంట వస్తారు. ఐరాతవతంపై శ్రీనివాసుని కూర్చొబెట్టి, లక్ష్మీదేవి, బ్రహ్మ, రుద్రుడు, కుబేరుడు, యముడు, ఇంద్రుడు, ఇలా అందరి సమేతంగా తీసుకివెళతాడు ఆకాశరాజు.

శ్రీనివాసుడు రాజగృహానికి చేరుకోగానే తొండమానుడి భార్య కుంకుమ కలిపిన ఎర్రని నీటితో కుంభహారతి ఇచ్చి లోపలికి ఆహ్వానించిందట. శ్రీనివాసుడి పాదాలు కడగటానికి స్వామి పుష్కరిణి జలాలు తెప్పించాడు ఆకాశరాజు. బ్రహ్మ కడిగిన పాదాలకు ఆకాశరాజూ, ధరణీదేవి కడిగే అదృష్టం పొందారు. ఏ స్వామి పాదాల దర్శనం కనిపిస్తే చాలు ధన్యమనీ, ఎందరో తపస్సులు చేస్తున్నారో, ఏవరి పాదదూళి సోకితే పరమదరిద్రుడు కూడా అత్యంత ధనవంతుడవుతాడో, ఏ పాదాలను నిత్యం లక్ష్మీదేవి, బ్రహ్మ, ఇతర దేవతలు కొలుస్తూ ఉంటారో అటువంటి స్వామి పాదోదకం (కాళ్ళు కడిగిన నీటిని) రాజ్యమంత ప్రోక్షణ చేయించాడు (చల్లించాడు). ముహూర్తం సమీపించగా, కోటి సువర్ణనాణేములు కానుకగా ఇచ్చాడు ఆఖశరాజు. నాకీ డబ్బు ఎందుకు, నవరత్నఖచితమైన ఆభరణాలు ఇవ్వండి అంటాడు శ్రీనివాసుడు.

అప్పుడు ఆకాశరాజు శ్రీనివాసుడికిచ్చిన ఆభరాణాల గురించి భవిష్యోత్తర పురాణం ప్రస్తావించింది. 100 తులాల బంగారు కీరీటం, అంతే బరువుగల నడుముపట్టీ, భుజకీర్తులు, నూపురములు, 2 నాగ భుజ భూషణములు, భుజాల వరకు వేళాడే ముత్యాలతో చేయబడిన కర్ణభూషణములు (చెవికి పెట్టుకునే ఆభరాణాలు), 32 తులాల బరువుగలిగిన నవరత్నఖచిత కంకణాలు, నాగభూషణాలు రెండు, 111 తులాల బరువు కలిగిన, వజ్రాలు పొదిగిన బంగారు కటిసూత్రము, పాదుకలు, 64 తులాల బంగారు భోజనపాత్ర, చెంబు, పంచపాత్రలు, పంచపాత్రలు, 64 పట్టువస్త్రాలు, ఇలా శ్రీనివాసుడికి శరీరమంతా ఆభరణాలు సమర్పించాడు ఆకాశరాజు.

వధూవరుల ప్రవరలు చెప్పించి, బృహస్పతి, వశిష్ఠులు కన్యాదానం చేయించారు. ' అత్రిగోత్రమున జన్మించిన సువీరుని మునిమనుమరాలు, సుధర్ముని మనుమరాలు, ఆకాశరాకు పుత్రిక అయినా పద్మావతీదేవిని యయాతి మునిమనుమడు, శూరశేనుని మనుమడు, వసుదేవుని కుమారుడు, వశిష్ఠ గోత్రములో పుట్టిన వేంకటేశ్వరునకిచ్చి వివాహాం చేయదలిచారానీ చెప్తూ, కన్యాదానం పూర్తి చేశారు.

కంకణధారణ చేయించడం దగ్గరి నుంచి మొత్తం వివాహవేడుకను అధ్భుతంగా వర్ణిస్తుంది పురాణం. మంగళసూత్రధారణ చేసిన తరువాత నవరత్నాలను అక్షింతలుగా వేసి, ఆశీర్వదించారు మునీశ్వరులు. అటు తరువాత వచ్చిన అతిధులందరికీ దక్షిణతాంబులాలు ఇచ్చాడు ఆకాశరాజు. కోటిసహస్ర గోవులను బ్రాహ్ముణలకు దానం ఇచ్చాడు ఆకాశరాజు.

అంతా ముగిశాకా కొత్త దంపతులతో కలిసి అందరూ భూరిభోజనాలు చేశారు.

మొత్తం 5 రోజుల పెళ్ళి జరిగిందని పురాణం చెప్తోంది. ఐదవరోజు అప్పగింతలు జరిగాయట. అపగింతల్లో నాభికి పాలు అద్ది, ఆకాశరాజు, ధరణీదేవి పద్మావతీదేవిని శ్రీనివాసునికి అప్పగించారు. పద్మావతీదేవి శ్రీనివాసునితీ అత్తారింటికి వెళ్ళిపోతోందన్న బాధతో భోరున ఏడ్చారు ఆకాశరాజు దంపతులు, పద్మావతీదేవి సోదరుడు వసుద, ఆమె పినతండ్రి తొండమానుడు. అప్పటివరకు ఉస్తాహంతో, కోలాహలంతో నిండిన పెళ్ళిమండపం ఒక్కసారిగా దుఃఖంలో మునుగిపోయింది. ఇదంతా చూస్తున్న మునులు కూడా దారుణంగా ఏడ్చారట. తన విడిచికి పద్మావతీదేవిని తీసుకువెళ్ళి శ్రీనివాసుడు గృహప్రవేశం చేశాడు. అటు తరువాత గరుత్మంతునిపై కూర్చోబెట్టుకుని తన నివాసానికి తీసుకువెళతాడు శ్రీనివాసుడు.

ఇలా అమ్మవారిని పంపుతూ, ఆకాశరాజు పద్మావతీదేవికి మూదువందల పుట్ల పెసలు, ఎంతో బరువున్న బెల్లం, అధికంగా చింతపండు, వెయికడవల పాలు, నూరుకుండ పెరుగు, పదిహేనువందల చర్మపాత్రల నిండ నెయ్యి, ఆవాలు, మెంతులు, ఇంగువ, ఉప్పు, పాత్రల నిండ నూనె, రెండువందల కుండల నిండా పంచదార, దోసపండ్లు, మామిడిపండ్లు, అరటిగెలలు, గుమ్మడికాయలు, కందమూలాలు, మిరియాలు, ఉసిరికాయలు, రెండువందల కుండల నిండుగా తేనె, లెక్కలేనన్నని అరటికాయలు ఇచ్చారాని, వాటిని 10,000 గుర్రాలు, 1,000 ఏనుగులు, 5,000 ఆవులు, 100 మేకలు, 200 మంది దాసీజనం, 300 దాసజనం, రకరకాల వస్త్రాలు, రత్నాలు పొదిగి తయారు చేసిన మంచం, పరుపులు, దిండ్లను సారెగా ఇచ్చాడు. శ్రీనివాసుడు ఆకాశరాజు భక్తికి మెచ్చి సాయుజ్యమోక్షాన్ని ఇచ్చాడని పురాణం.

స్వామి వివాహం జరిగిన నారాయణపురం తిరుపతికి 50 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉంది. అక్కడ వేంకటేశ్వర స్వామి ఆలయం ఉంది. పద్మావతీదేవి కల్యాణానికి వడ్లు విసిరిన పెద్ద తిరగలి కూడా ఇక్కడ మనం ఈరోజుకి చూడచ్చు.

వివాహం జరిగిన తరువాత 6 నెలల వరకు కొండ ఎక్కనని దీక్ష తిసుకున్నానని, అందువల్ల, అగస్త్యుని ఆశ్రమంలో 6 నెలలు ఉండడానికి నిశ్చయించుకున్నానని చెప్పిన శ్రీనివాసుడు, తన పెళ్ళికి హాజరైన దేవతలకు, ఋషిమునులకు వస్త్రాలు, కానుకలు వారీవారీ యోగ్యతను అనుసరించి ఇచ్చి పంపుతాడు. ఇది జరిగాక మహాలక్ష్మీ కరివీరపురం (కొల్హాపూర్) వెళ్ళిపోయిందట. ఈ అగస్త్యాశ్రమం తొండవాడ, శ్రీనివాసమంగాపురానికి దగ్గరలో ఉండిందని భావిస్తున్నారు. ఇక్కడే అగస్త్యుడు ప్రతిష్టించి పూజించిన శివలింగం మనం ఇప్పటికి దర్శించవచ్చు. స్వామి నివసించిన చోటనే శ్రీనివాసమంగాపురంలో ఆలయం ఉంది. ఇక్కడ ఉన్న స్వామి కల్యాణ వేంకటేశ్వరుడు. ఈయన్ను దర్శించి, ఇక్కడ పద్మావతీ శ్రీనివాసుల వివాహం జరిపిస్తే తొందరగా వివాహం అవుతుంది.

ఈ విధంగా శ్రీనివాసుని కల్యాణ కధను జనకమహారాజుకు శతానందుడు చెప్పాడని, శౌనకాది మునులకు సూతమహాముని చెప్పాడు.  శ్రీ వేంకటేశ్వర కల్యాణగాధకు ఫలస్తుతి కూడా చెప్తూ పురాణం కోటి కన్యాదానలు చేయడం వల్ల ఎంత ఫలితం వస్తుందో, భూమి మొత్తాన్ని దానం చేయడం వలన ఎంత ఫలం లభిస్తుందో, ఈ కధ చదివినా, విన్నా అంతే ఫలితం కలుగుతుంది. ఎవరు శ్రీనివాసుని కల్యాణం చేయిస్తారో, వారి ఇంట్లో కూడా త్వరలోనే అటువంటి ఉత్సవం జరుగుతుంది. నీ కోసం ఈ శ్రీనివాస మహాత్యాన్ని చెప్పాను. ఎవరు శ్రీనివాసుని వివాహ చరితాన్ని, మహాత్యంతో కలిపి చెప్తారో, ఎవరు వింటారో, ఎవరు పారాయణ చేస్తారో, వారికున్న అన్ని కోరికలు నెరవేరుతాయి. విన్నమాత్రం చేతనే సుఖం కలుగుతుంది. ఇది ఎప్పుడు మంగళప్రదము అని శతానందుడు జనకమహారాజుతో చెప్పాడు.  

శ్రీ వేంకటేశ్వర చరిత్రామృతం - వేంకటేశ్వరునికి పెళ్ళి సంబంధం మాట్లాడుట

ఓం నమో వేంకటేశాయ

పెళ్ళి సంబంధం మాట్లాడడానికి బయలుదేరుతున్న వకుళమాతతో శ్రీనివాసుడు " అమ్మా! నువ్వు వెళ్తున్న దారిలో వచ్చే కపిల తీర్ధంలో స్నానం చేసి, కపిలేశ్వరుని దర్శనం చేసుకుని, ఆయనకు నమస్కారం చేసి, అటుపై పద్మతీర్ధంలో శ్రీ శుకాచార్యులు ప్రతిష్టించిన బలరామకృష్ణులను దర్శించుకునిం వారి అనుగ్రహం పొంది, అగస్త్యముని ఆశ్రమంలో అగస్త్యునిచే పర్తిష్టిమపడి, పూజింపబడిన అగస్తేశ్వరుడిని (శివుడు) అనుగ్రహం పొంది, దారిలో కనిపించే ఋషులకుం, మునులకు నమస్కారం చేసి, ఆశీర్వాదం పోందుతూ ముందుకు వెళ్తే కార్య సిద్ధిస్తుంది " అని పలుకుతాడు. ఒక గుర్రాన్ని సృష్టించి, దానిపై వెళ్ళమంటాడు.

కార్యం సిద్ధించడమేమిటి, స్వామి ఉండగా విఫలమవుతుందా? మరి ఎందుకు నమస్కరించమన్నాడు? ...... మన కోసం, మనకు సందేశం ఇవ్వడం కోసం. మనం కూడా అనేక పనుల మీద నిత్యం బయటకు వెళుతుంటాం. దారిలో ఎన్నో దేవాలయాలు కనిపిస్తూ ఉంటాయి. మనం మన పని తొందరలో ఉండి, వటిని పట్టించుకోము. మనం ఎప్పుడు దైవానికి నమస్కరించినా, దైవం నుంచి వచ్చే శక్తి తరంగాల వలన మన బుద్ధి మంచి మార్గంలో నడవడానికి ప్రేరణ పొందుతుంది, మనం వెళుతున్న కార్యంలో విజయం పొందేందుకు దోహద పడుతుంది. పెద్దవాళ్ళు, జ్ఞానులు, బ్రాహ్మణులు, వేదపండితులు కనిపించినప్పుడు వారికి
కూడా నమస్కరించాలి. పెద్దల ఆశీర్వాదం ఉంటే పెద్ద పెద్ద గండాల నుంచి సులువుగా గట్టెక్కవచ్చు. మార్కండేయుడు పెద్దల ఆశీర్వాదం పొందడం వల్లనే, మృత్యువు జయించడానికి, శివపూజ చేయాలన్న సలహా లభించింది. పూజించాడు, శివుడిని మెప్పించి, దీర్గాయుషును పొందాడు. అందువల్ల ఎప్పుడైనా, మనం వెళ్ళె మార్గంలో దేవాలయాలు, జ్ఞానులు, సన్యాసులు కనిపిస్తే, తప్పక నమస్కారం చేయాలి. ఒకవేళ మనమే వాహనం నడుపుతుంటే, అప్పుడు మనసులో నమస్కారం చేయాలి ఎందుకంటే ఎప్పుడు ఒక్కో చేతితో నమస్కారం చేయకూడదు, అది ధర్మం అంగీకరించదు, తప్పు కూడా.

శ్రీ నివాసుడు చెప్పినట్టుగానే, వకుళమాత అగస్తేశ్వర ఆయలం చేరుకుని పూజ, అభిషేకం చేయిస్తుంటుంది. . ఇంతలో అక్కడికి ఆకాశరాజు పరివారం, పద్మావతిదేవి చెలికత్తెలు వస్తారు. (అగస్తేశ్వర ఆలయం తిరుపతికి దగ్గరలో, శ్రీనివాసమంగాపురం దగ్గర ఇప్పటికి ఉంది. అక్కడ స్వర్ణముఖి నదిలో విష్ణుపాదం కూడా ఉన్నది).

పద్మావతీదేవి చెలికత్తెలు, ఆమె పరివారం అగస్త్యేశ్వరునికి పూజలు చేయిస్తుండగా, వకుళమాత చూస్తారు. విషయమేమిటని అడుగగా, 'మా రాకుమార్తె పద్మావతీదేవీ ఉయానవనంలో ఒక యువకుడిని చూసి, జడుసుకుని, భయంతో జ్వరం పట్టింది. కారణం తెలియని తండ్రి ఆకాశరాజు తన గురువైన బృహస్పతిని సంప్రదించగా, అగస్త్యేశ్వర ఆలయంలో ఈశ్వరునకు అభిషేకం చేయిస్తే, ఆమె మనసులో ఉన్న సంకర్షణ తొలిగి కుడుటపడుతుందని సలహా ఇచ్చారు. ఆమె తరుపున మేమీ ఆలయానికి వచ్చి, పూఝ చేయిస్తున్నాము్" అంటూ వారు సమాధానం ఇస్తారు.

వారు వకుళమాతను మీరెవరు? ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చారు? అంటూ వివరాలు కనుక్కునే ప్రయత్నం చేయగా, తన పేరు వకుళ అని, వరాహస్వామి ద్వారా శ్రీ నివాసుడికి సేవ చేసే భాగ్యం కలిగిందని, వేంకటాచలం దగ్గర ఉంటున్నామని చెప్తుంది.

తాను ఎలాగూ ఆకాశరాజు ఇంటికి వెళుతోంది. భగవత్సంకల్పం వల్ల ఎదురుపడిన ఆకాశరాజు పరివారంతో తాను కూడా, నారాయణపురం వెళ్ళి, ఆకాశరాజును ధరణీదేవిని కలుసి మాట్లాడవలసిన పని ఒకటి ఉందని చెప్పి, వారితో తీసుకువెళ్ళమంటుంది.

వకుళమాత నారాయణపురం వెళ్ళెలోపు, తాను ముందే అక్కడికి వెళ్ళి, రంగం సిద్ధం చేస్తే, కార్యం త్వరగా పూర్తవుతుందని భావించిన శ్రీ నివాసుడు, ఎరుకలసాని వేషం ధరించి, సోది చెప్పడానికి బయలుదేరతాడు.

ఒక ముసలి ఎరుకలసాని వేషంలో, చిరిగిన చీర, గురిగింజలు మాలలు ధరించి, బ్రహ్మాండాన్నే వెదురుబుట్టగా తలపై పెట్టుకుని, బ్రహ్మదేవిడిని చిన్న శిశువుగా తన చీరకొంగులో వ్రేలాడదీసుకుని, రుద్రుని చేతికర్రగా పట్టుకుని నారాయణపురం వీధులలో ప్రవేశిస్తాడు.    

సోది చెబుతానమ్మ సోది చెబుతాను. ఉన్నది ఉన్నట్లు చెబుతాను, లేనిది లేనట్లు చెబుతాను, జరిగింది చెబుతాను, జర్గేది చెబుతాను, జరగబోయేది చెబుతాను అని గట్టిగా అరుచుకుంటూ శ్రీనివాసుడు ఎరుకలసాని రూపంలో నారయణపురం వీధుల్లో తిరుతున్నాడు. ఈ ఎరుకలసాని విషయం ఆకాశరాజు భార్య ధరణీదేవి పరిచారికలు చూసి, ఆమెకు చెప్తారు. పద్మావతీదేవికి బాలేదు, విషయం అడిగితే ఏదైన పరిష్కారం చూపెడుతుందేమొనని ఆమెను పిలుచుకు రమ్మంటుంది. ఎరుకలసానిని రాజమహలుకు తీసుకురావడానికి దాసీజనం వెళ్ళగా, రానని మొండికేస్తుంది. "నన్ను అవహేళణ చేయడానికి పిలుస్తున్నారా? లేక నిజంగా చెప్పినుకోవాలనుకుంటున్నారా? నన్ను గౌరవిస్తారా?" అంటూ ప్రశ్నలు అదిగి, గౌరవంగా చూస్తామన్న హామీ ఇచ్చాకా రాణి అంతఃపురానికి వస్తుంది.

ముంది ధరణిదేవిని శుచిగా స్నానం చేసి రమ్మంటుంది. తరువాత ఒక పెళ్ళెంలో బియ్యం తీసుకురమ్మంటుంది. బియ్యం తెచ్చి ముందు పెట్టిన తరువాత 'కంచి కామాక్షమ్మ పలుకు, మధుర మీనాక్షమ్మ పలుకు, బెజవాడ దుర్గమ్మ పలుకు, కాశీ విశాలాక్షి పలుకు.......... అంటూ దేవతనామస్మరణ చేస్తుంది ఎరుకలసాని. సకలతీర్ధాలు, పుణ్యక్షేత్రాల స్మరణ చేస్తుంది. బ్రహ్మ మొదలైన దేవతల మీద, ఆసేతుహిమాచలం ఉన్న పుణ్య క్షేత్రాల మీద, నదీనదాల మీద, తన బిడ్డ మీద ప్రమాణం చేసి అంతా సత్యమే పలుకుతాను అంటుంది.

'నీ కూతురు పద్మావతీదేవి ఉద్యానవనంలో ఒక యువకుడిని చూసి మోహించినాదమ్మ. ఈమెకు కామజ్వరం వచ్చినాది. అతనితో లగ్గం పెడితే (పెళ్ళి చేస్తే) బ్రతుకుతాది, లెకుంటే సచ్చిపోతాదమ్మ' అంటూ రాణికి చెబుతుంది.

ధరణీదేవి చాలా బాధపడుతుంది. "అతనికిచ్చి పెళ్ళి చేయమంటావు. సరే అనుకుంటే వెంటనే చేయకపోతే చనిపోతుండంటావు. అతనెర్వరి, ఎక్కడ ఉంటాడో, అతని వివరాలు ఏమి తెలియకుండా పెళ్ళీ చేయడం ఎలా? ఇప్పుడే చేయాలంటే నేనేం చేయగలను?" అని ప్రశ్నిస్తుంది ధరణిదేవి. నీ కూతురి ఆరోగ్యం కుదుటపడి, నీ బాధ తగ్గాలంటే, అతనిచ్చి వివాహం చేస్తానని ఇప్పుడె సంకల్పం చేయ్యి. అలా చేసినవెంటనే నయమవుతుందుఇ" అంటుంది ఎరుకలసాని.

ఈ ఎరుకలసాని సోది చెబుతున్న సమయంలో ఆమె పిల్లవాడు ఏడుపు మొదలుపెడతాడు. "ఈడు (వీడు) ఎప్పుడు ఇంతేనమ్మ, ఎప్పుడు ఆకలే ఈడికి, నా పిల్లోడు తినటానికి వండినదైన, వండనిదైనా, ఏదైనా సరే, మీ దగ్గర ఉన్న ఆహారం ఇప్పించండమ్మ" అంటుద్ని ఎరుకలసాని. వెంటనే బంగారుపళ్ళెంలో పాలతో ఉడికించిన పాయసం తెప్పిస్తుంది ధరణీదేవి. ఎరుకలసాని ఎంత తినమని చెప్పినా, పాయసం ముట్టుకోడు పిల్లవాడు. తిననని మారాం చేస్తాడు. ఇక కోపగించుకున్న ఎరుకలసాని పిల్లవాడితో "ఎవరు మాత్రం ఏం చేస్తారు. కందమూలాలలు, ఆకులు అలమలు తినే నీకు ఈ పాయసాన్నం తినే అదృష్టం ఉండాలి కదా" అంటూ తానే పాయసం తినేస్తుంది.

ఇక్కడ ఒక విషయం గమనించాలి. బ్రహ్మదేవుడు కూడా పరమాత్మకు నైవెధ్యం సమర్పించకుండా భోజనం చేయడని. నివేదనకు అర్దం భగవంతునకు సమర్పించడం. ఈ భగవతర్పణ వలన అహకారం నశిస్తుంది. మనం పదేపదే 'నాకు ఎవరో అన్నం పెట్టడం లేదు, నా భోజనం నేనే తింటున్నా, ఇది నేను సంపాదించుకున్నా, ఇదంతా నాది, నాది నేను తింటున్నప్పుడు, ఇంకొకడికి సమాధానం చేప్పెదేమిటి? " ఇలా అనేక మాటలు అనుకుంటాం. నిజానికి భగవంతుని అనుగ్రహం ఉంది కనుక తినగలుగుతున్నాం. ఆహారం ప్రకృతి నుంచి వస్తుంది. ప్రకృతియే దైవస్వరూపం. ప్రకృతి ద్వారా అన్నాన్ని మనకు ఇస్తున్నవాడు పరమాత్మ.

కాదండీ, మేము డబ్బుతో కొనుక్కుంటున్నాం అంటారా ........... డబ్బు ఉన్న తినలేని స్థితిలో ఎందరో ఉన్నారు. కొందరికి కోట్లు ఉంటాయి కానీ, లోపలకి ఆహారం తీసుకుంటే అరగక కక్కేస్తారు, కాబట్టి పైపుల ద్వారా అన్నాన్ని ద్రవాహారంగా మార్చి శరీరంలోనికి పంపిస్తారు. ఎన్ని కొట్లు ఉండి ఏం లాభం? కడుపు నిండుగా తినడానికి అవకాశం లేనప్పుడు. ఆ అవకాశం మనకు పరమాత్ముడు ఇచ్చాడు. అందుకు కృతజ్ఞతగా 'ఓ పరమాత్మ! ఈ ఆహారం నీదే. ఈ ఆహారానివి కూడా నీవే. ఇది నాకు దక్కడానికి కారణం నీవు, ఇది నేను తిన్నాకా, లోపల జీర్ణం చేసేది నీవు, జీర్ణమైన ఆహారం నుంచి ఈ దేహానికి లభించే శక్తి కూడా నీవే. అన్నీ నీవే, అంతటా నీవే, కనుక సర్వం నీకే సమర్పిస్తున్నా, నీ దయతో ఈ ముద్ద తింటున్నా, ఇది నీ బిక్ష స్వామి' అనే భావమే నివేదన. ఇక్కడ ఇక అహంకారానికి చోటు ఉండడు.  

నైవేద్యం ఆహారంలోని దోషాలను తీసివేస్తుంది. నివేదన చేసిన పదార్ధం అమృతతత్త్వాన్ని సంతరించుకుంటుంది. పూతన విషం నిండిన పాలతో కూడిన తన స్తన్యములను చిన్న కృష్ణుడికి ఇస్తుంది. ఆయన అది నివేదనగా భావించాడు. కృష్ణుడు ఒక్క గుక్కలో ఆమె దేహంలో ఉన్న విషంతో పాటు ఆమె శక్తిని, రాక్షసత్వాన్ని త్రాగేస్తాడు. ఆమెకు మొక్షాన్ని ప్రసాదించాడు.

ఇక రెండవది. తల్లిదండ్రులకు భోజనం పెట్టకుండా మనం తినడం తప్పు. చిన్నప్పటి నుంచి మనల్ని మన తల్లిదండ్రులు ఎంతో కష్టాలు ఓర్చి, పెంచి, పోషించారు. మన పూర్వజన్మ కర్మ ఫలాన్ని అనుభవించడానికి, పరమాత్మను చేరడానికి ఈ శరీరాన్ని ఇచ్చారు అమ్మనాన్నలు. వారి ఋణం ఎప్పటికి తీర్చుకోలేము. వారు బ్రతికి ఉన్నంతకాలం వారిని జాగ్రత్తగా చూసుకోవడం మన ధర్మం. వారి తినలేకపోతే, మనమే తినిపించాలి. అందుకే బ్రహ్మదేవుడు కూడా తన తండ్రి తినకుండా తాను తినడం ఇష్టం లేదు కనుక, ముందు తల్లిదండ్రుల కడుపు నింపండి అన్న సందేశం లోకానికి ఇవ్వాలి కనుక తాను, ఆకలి అని ఏడ్చి, పాయసం తాను తినకుండా విష్ణుమూర్తితో తినిపించాడు.

ధరణీదేవికున్న అనుమానాల నివృత్తి కోసం కొన్ని ఎరుకలసానిని "ఎవరూ పిల్లను అడగకుండా కన్యాదానం ఏల చేస్తాం, వరుడు ఎవరో తెలియకుండా, వరుని తరుపువారు అడగకుండా ఉంటే మీమేం చేయాలి?" అంటూ అడుగుతుంది. మేరేమి కంగారు పడకండి. నేను వెళ్ళినకాసేపటికి ఒక వృద్ధురాలు పెళ్ళి సంబంధం మాట్లాడడానికి వస్తుంది. పద్మావతీదేవి ఉద్యానవనంలో ఎవరిని చూసి మోహించిందో, ఎవరి కోసం తపిస్తోందో, నీవు ఎవరికిచ్చి వివాహం చేస్తానని సంకల్పం చేశావో, అతని తరుపునే వస్తుంది. ఆమె తెచ్చిన సంబంధానికి ఒప్పుకోండి అని చెప్పి ఎరుకలసాని వెళ్ళిపోతుంది. రాణి వెళ్ళి తన కూతురు పర్మావతితీ మాట్లాడి, ఆమెకు ఆ పురుషుని మీద ప్రేమ ఉందని, పద్మావతీదేవి జ్వరానికి కారణం అతనే అన్న సంగతి తెలుసుకుంటుంది.

కొంత సమయం తరువాత అక్కడికి రాణిగారి పరిచారికల ద్వారా వకుళమాత రావడం, ధరణీదేవిని కలవడం, ఆమెతో మాట్లాడడం జరుగుతుంది. వకుళమాత నుంచి సమాచారం అంతా తెలుసుకున్న ధరణీదేవి విచారామగా ఉండడం గమనించిన ఆకాశరాజుకు ఏమి చేయాలో తోచదు. తన గురువు అయిన బృహస్పతికి విషయం చెప్తే, ఆయన తగిన మార్గం సూచిస్తారని తలచి, బృహస్త్పతిని తీసుకురావడం కోసం తన కొడుకైన వసుదను స్వర్గలోకానికి పంపిస్తారు.

క్షణంలో గురువుతో ప్రత్యక్షమవుతాడు వసుద. గురువంటేనే సర్వజ్ఞుడు, ఆయనకు తెలియంది ఏముంటుంది? తన దివ్యదృష్టితో విషయం తెలుసుకున్న బృహస్పతి, భవంతునకు వివాహం చేసే అవకాశం మళ్ళీమళ్ళీ రాదని మనసులో తలచి, తప్పకుండా ఒప్పుకుని కన్యాదానం చెయమంటాడు. అయినా, మళ్ళి బృహస్పతి కల్పించుకుని 'నేను అంత జ్ఞానిని కాదు. భగవంతుని గురించి నాకంటే బాగా తెలిసిన శ్రీ శుకాచార్యులవారిని సంప్రదిస్తే బగుంటుంది, వారు పద్మసరోవరం దగ్గరే ఉంటారు' అని చెప్తారు. వెంటనే శ్రీ శుకులవారిని పిలుచుకురమ్మని, ఆకాశరాజు తన తమ్ముడైన తొండమానునికి చెప్తాడు.      

భగవంతుడి కల్యాణవార్త వినగానే శుకుడు ఆనందంతో పరవశించిపోతాడు. కమండలం విసిరేసి, కృష్ణాజినం లాగేసి, కట్టుకున్న నారవస్త్రాలు తిసేసి ఉన్మత్తునిలా నాట్యం చేస్తారు. వెంటనే బయలుదేరి ఆకాశరాజుతో సూదోర్హంగా మాట్లాడుతారు. సాక్షాత్తు శ్రీ మన్నారాయణుడే శ్రీనివాసుడని, లోకైకనాధుడైన, ఆఖిలాండకోటి బ్రహ్మాండనాయకుడని చెప్పి, వివాహం ఒప్పుకోమని ఆకాశరాజుకు చెప్తూనే, లోకానికి సందేశం ఇవ్వడం కోసం, వివాహం విషయంలో ఆడపిల్ల తండ్రి తీసుకోవలసిన జాగ్రత్తలను పూసిగుచ్చి వివరించారని పురాణం చెప్తున్నది.

వకుళాదేవి ద్వారా శ్రీనివాసుడి కులగోత్రాలు, నక్షత్రం, జాతకం తల్లిదండ్రులు, బంధుమిత్రుల వివరాలు అడిగి తెలుసుకుంటాడు. స్వామిది శ్రవణా నక్షత్రమనీ, దేవకీవసుదేవులు తల్లిదండ్రులనీ, మిగితా విషయాలను కూడా వకుళమాత చెప్తుంది. మధ్యలో ఆవిడ శుకబ్రహ్మతో 'స్వామీ! మీకు తెలియదా కృష్ణుడి గురించి? నన్ను అడిగి తెలుసుకోవాలా? అంటుంది. వ్యాసుడు శ్రీ మద్భాగవతం రాస్తే, శుకుడు దాన్ని ప్రచారం చేశాడు. భాగవత ప్రచారం చేసిన శుకుడికి కృష్ణుడి గురించి తెలియకపోవడమేమిటి? అందుకే వకుళమాత ఈ ప్రశ్న అడిగింది.

అమ్మా! ఆయన గురించి నీకు తెలుసు, నాకూ తెలుసు, కానీ లోకం కోసం చెప్పించాలి కదమ్మా! అందుకే అంటారు. ఇంతలో దేవకీదేవికి ఒప్క అనుమానం వస్తుంది. ఎంతైనా తల్లి కదా, బిడ్డల జీఇతం కోసం పడే ఆరాటం అటువంటిది.

అబ్బాయికి 24 ఏళ్ళు వస్తున్నాయి అన్నారు, మంచి గుణవంతుడు, అయినా ఇంకా వివాహం ఎందుకు కాలేదు? ఏదైనా లోపం ఉందేమొ? అనుకుని, ఇదే విష్యం వకుళమాతను అడుగుతుంది. అప్పుడు వకుళమాత 'అదేం లేదమ్మ! మా వాడికి ఇంతకముందే వివాహం జరిగింది. కానీ, సంతానం కలుగలేదు.అందుకే మళ్ళీ పెళ్ళి చేస్తున్నాం అంటుంది.

ఇద్దరి జాతకాలు సరిపోయాయని నిర్ధారించి ఆకాశరాజును సంబంధానికి ఒప్పిస్తారు. వివాహానికి అంగీకరించినట్లు శ్రీనివాసుడికి తెలియజేసేలా ఒక లేఖను రాయిస్తారు బృహస్పతి, శుకబ్రహ్మ.

ఎంతో మర్యాదతో, అత్యంత గౌరవంతో, తానూ లేఖ రాస్తున్నది సాక్షాత్తు దేవదేవుడైన శ్రీనివాసునకు అన్న విషయం తెలిసిన ఆకాశరాజు అందులో భక్తి కూడా జోడిస్తాడు. ఎవరి ద్వారానో పంపితే బాగుండదని, శుంక మహర్షి చేత లేఖ పమించాలనుకుంటాడు. శుకుడు వెంటనే ఆనందంతో ఒప్పుకుంటాడు. భగవంతుని దర్శనం లభిస్తుంటే అంతకంటే ఆనందం ఏముటుంది.

శ్రీనివాసుడు ఇంట్లో చాలా ఆదుర్దాగా ఎదురు చూస్తుంటాడు. సంబంధం మాట్లాడడానికి వెళ్ళిన వకుళమాత ఇంకా రాలేదేమిటి? ఆకాశరాజు వివాహానికి ఒప్పుకున్నాడా లేదా? ఇంత ఆలస్యం ఎందుకైంది? అని అలోచిస్తూ, దిగులుగా కుర్చుని ఉంటాడు. ఏమి తలియని వాడిలా, శుకుడు వెళ్ళగానే, దూరం నుంచే, కాయా? పండా? అని ప్రశ్నిస్తాడు. ఆయన జగన్నాటక సుత్రధారి, జగత్తు అనే ఒక మహానాటకాన్ని నడుపుతున్నాడు, ఇది కూడా అలాంటిదే. శుకుడు పండేనంటాడు.

మంచి కబురు చెప్పారు అంటూ శుకుడిని ఆలింగనం చేసుకుంటాడు. రామావాతారంలో సీతమ్మ జాడ చెప్పిన ఆంజనేయస్వామినే ఆలింగనం చేసుకుంటాడు. మళ్ళీ ఇప్పుడు శుకుడిని ఆలింగనం చేసుకుంటాడు. ఆయన్ను ఆలింగనం చేసుకునే భాగ్యం అందరికి దక్కదు. ఆకాశరాజు పంపిన లేఖను ఆనందంతో స్వీకరించి, గౌరవంగా తలపై పెట్టుకుని, చాలా ఆనందపడుతూ, సంతోషం పట్టలేక గంతులేస్తాడు. ఎంతైనా ప్రేమ వివాహం సఫలం అవుతోంది కదా, మరి ఆ మాత్రం ఆనందం ఉండదా చెప్పండి!?

ఆకాశరాజు రాసిన పత్రానికి సమాధానంగా శ్రీనివాసుడు ప్రత్యుత్తరం రాస్తాడు. ఎంతో వినయంగా ఉంటుంది ఆ లేఖ. వైశాఖ శుద్ధ దశమి వివాహానికి ముహూర్తమని, పెళ్ళికి తరలి వస్తున్నానని చెప్పి రాసి, శుకుడికిచ్చి పంపిస్తాడు.

శుకుడు వెళ్ళగానే వకుళమాత వస్తుంది.

వకుళమాత చాలా సంతోషంతో వచ్చి, సంబంధం కుదిరిందనీ, ఆకాశరాజు పద్మావతీ దెవిని ఇచ్చి వివాహం చేయడానికి ఒప్పుకున్నాడని ఉత్సాహంగా చెప్తుంది. ఈ విషయం ముందే తెలిసినా, శ్రీనివాసుడు ఆమెను కించపరచలేదు. అమ్మ కళ్ళలో ఆనందం చూడాలి అనుకున్నాడు. బిడ్డల యొక్క ప్రధాన కర్తవ్యం తల్లిదండౄలను సంతోషంగా ఉంచడమే. అందుకే శ్రీనివాసుడు ఏమి తెలియనివాడిలా, ఆమె చెప్పవనీ ఆసక్తితో విన్నాడు. ఆమెయే కార్యాన్ని సాఫల్యం చేసిందనీ కృతజ్ఞతలు చెప్పాడు. ఆమె ఎంత ఉత్సాహంతో చెప్తుందో, అంతకంటే మికిలి ఉత్సాహంతో విషయాలు వింటూ ఆమెను ఆనందపరుస్తాడు. ఆమె చెప్పిందంతా వింటాడు.

కాసేపటికి 'అమ్మ! నాకీ పెళ్ళి వద్దు. నేను ఈ పెళ్ళి చేసుకోను. ఈ వివాహం జరగడం సమంజసం కాదు' అంటాడు. వకుళమాతకు మతిపోతుంది. కొన్ని క్షణాలు ఏమీ మాట్లాడలేకపొతుంది. తరువాత 'అదేంటి నాయనా! పోయిన జనంలో నీవు ఎన్ని వివాహాలు చేసుకున్నా, ఒక్కటి చూసే భాగ్యం కలుగలేదు. నీ వివాహం చూపిస్తానని వరం ఇచ్చావు. ఈ జన్మ కోసం, నీ వివాహం చూడడం కోసం ఎంతో తపస్సు చేశాను. ఇంత ప్రయత్నం చేసి, పద్మావతీదేవి పరివారాన్ని ఒప్పించి, నీ పెళ్ళికి సిద్ధమవుతున్న సమయంలో కాదనటం సరికాదు. అయినా నీవు పెళ్ళి వద్దనడానికి కారణం ఏమిటి? పిల్ల నీకు నచ్చింది, నివు పిల్లకు నచ్చావు, ఇప్పుడీ ఆలోచనలేమిటయ్యా?' అంటుంది వకుళమాత.

అమ్మా! ఆకాశరాజు మహారాజు. బోలెడు పరివారం ఉంది. ఎంతో ఆస్తి ఉంది. అనేకమంది బంధువులు, స్నేహితులు ఉన్నారు, అధికారం ఉంది. మరి నా సంగతి? నాకు ఎవరున్నారు? నేనూ, నువ్వు తప్ప పెళ్ళికి వెళ్ళటానికి ఇంకెవరు ఉన్నారు? వియ్యానికైనా, కయ్యానికైనా సమఉజ్జీలై ఉండాలి. పరస్పరం వ్యతిరేకుల మధ్య వివాహం మంచిది కాదు. చూసినవారు ఏమంకుంటారు చెపు. పెళ్ళికొడుకు వాళ్ళు దరిద్రులు అనుకుంటారు. ఎంత అవమానం అంటాడు.

ఇది వకుళమాత జ్ఞానానికి, భక్తికి పరీక్ష. తాను ఎవరికి సేవ చేస్తోందో, ఎందుకు చేస్తోందో బాగా తెలుసు. అందుకే 'నాయనా! మళ్ళీ నన్ను మాయలో పడేద్దాం అనుకుంటున్నావా? నాకు నీ గురించి తెలియదనుకుంటున్నావా? నువ్వు 14 లోకాలకు ప్రభువువి, అంతటా వ్యాపించి ఉన్న పరమోత్కృష్ట తత్వానివి, చక్రవర్తులకే చక్రవర్తివి,దేవదేవలలో ఉత్తముడివి, ఆకిలాండకోటి బ్రహ్మాండా నాయకుడివి, ఆదిమద్యానరహితుడివి. ఆకాశరాజు పేరుకు మాత్రమే ఆకాశరాజు. ఎవరికి ఏది కావాలన్న నువ్వు అనుగ్రహించలసిందే. ఎవరికి ఏది ఉన్నా, అది నీ ప్రసాదమే. నువ్వు తల్చిన్న మరుక్షణం నీ ముందు దేవతలు చేతులు కట్టుకుని నిల్చుంటారు. నీకు సేవ చేయడానికి పూనుకుంటారు. నువ్వే ఐశ్వర్య కారకుడివి, లక్ష్మీపతివి, ఐహిక సుఖాలతో పాటు పరలోకపు సుఖాలను కూడా ప్రసాదించగలిగినవాడవి. పద్మావతీదేవిని, ఆకాశరాజు దంపతులను, నా వంటివారిని, నీ భక్తులను ...... ఇలా అనేకులను తరింపజేయడానికే కదా నీ ఈ లీలలు. కనుక ఇప్పటికైనా నీ ఆటలు మాని నన్ను అనుగ్రహించవయ్యా!' అంటుంది వకుళమాత.

ఇద్దరూ నిజమే చెప్పారు. ఆయనకు తల్లిదండ్రులంటూ ఎవరూ లేరు. 'అజాయమానో బహుదావిజాయతే' - పుట్టక అంటూ లేనీవాడు, ఎవరికి పుట్టని వాడు అనేక రూపాల్లో తనని తాను సృజించుకుంటాడు, రూపొందించుకుంటాడు, ఒక ఆకృతిని ధరిస్తాడు. ఆయన అనాది, ఎప్పటినుంచో ఉన్నవడు, ఎప్పటికి ఉండేవాడు, ఆత్మస్వరూపుడు. ఆయనకు ఎవరు లేరని చెప్పినా, ఆయన అందరివాడు.

వకుళమాత మాట వింటూనే ఒక చిరునవ్వు నవ్వి, తన మనసులో గరుత్మంతుడిని, ఆదిశేషుడిని తలుచుకుంటాడు. వెంటనే ఇద్దరూ ప్రత్యక్షమవుతారు. దేవతలందరికీ నా వివాహవిషయం చెప్పు, అందరిని వెంటనే రమ్మను అని గరుడునితో చెప్తారు. కొడుకు బ్రహ్మకు కూడా ఒక లేక పంపుతాడు. బ్రహ్మకు చెప్తే వెంటనే దేవతలందరిని పిల్చి ఒక సభ పెట్టి, దేవతలందరిని తమ పరివారంతో కూడి రమ్మని అజ్ఞాపిస్తాడని చెప్తాడు.

ఇక్కడే ఒక చమత్కారం జరుగుతుంది.

To be continued.........

కార్తీక పూర్ణిమ - దీపారాధన

కార్తీక పూర్ణిమ నాడు ప్రతి ఒక్కరు తప్పకుండా ఒక్క దీపమైనా వెలిగించి ఈ క్రింది శ్లోకం చదవాలి.

కీటాఃపతంగాః మశకాశ్చ వృక్షే
జలే స్థలే యే  విచరన్తి జీవాః |
దృష్ట్వా ప్రదీపం న హి జన్మభాగినః
భవంతి త్వం శ్వపచాహి విప్రాః ||

ఈ దీపం చుసిన ప్రభావం చేత కీటకాలు (insects), పక్షులు, దోమలు, చెట్లు,మొక్కలు, ఉభయచరాలు (amphibians) అన్ని కూడా, అవి ఏ ఏ రూపాల్లో ఉన్నాయో, ఆ రూపాల్లోనే అవి మోక్షం పొందాలని, వాటికి మరుజన్మ ఉండకూడదని ప్రార్ధిస్తున్నా అని అర్ధం.ఎంతో పుణ్యం చేసుకుంటే మనకీ జన్మ వచ్చింది, ఈ జన్మలో మనం బుద్ధి ఉపయోగించి, వేదం చెప్పినట్టు బ్రతికి, జ్ఞానం పొంది, మోక్షం సాధించవచ్చు. కానీ, మిగితా జీవులకు ఆ అవకాశం లేదు. మనకు ఈ ప్రకృతిలో ఉన్న జీవరాశి ఏదో ఒక రకంగా ఉపకారం చేస్తూనే ఉంటాయి. వాటికి ప్రత్యుపకారం చేయడం మన ధర్మం. వాటికి ప్రత్యుపకారం చేయడం కోసం, మనకు లాగే అవి భగవంతున్ని చేరుకోవడం కోసం దీపాన్ని వెలిగించి, ఈ స్తోత్రాన్ని చదవాలి. 

తులసి మొక్క ప్రాధాన్యత

భారతీయ సంస్కృతిలో తులసికి ప్రత్యేక స్థానం ఉంది. తులసిలేని హిందువుల ఇల్లు ఉండదు. తులసి లక్ష్మీ స్వరూపం. అసలు తులసి మొక్కకు ఎందుకంత ప్రాధాన్యత ఇచ్చారు?  తులసి ప్రత్యేకత ఏమిటి?

మన పూర్వీకులు దేనినైనా పూజించండి అంటే, అందులో ఆధ్యాత్మిక, ఆరోగ్య, వైజ్ఞానిక కారణాలు తప్పకుండా ఉంటాయి. మనకు అవి తెలియవి, అంతే. తులసి గురించి ఒక నాలుగు మాటలు చెప్పుకుందాం.

మాములు మొక్కలు, చెట్లు ఉదయం మొత్తం కార్బన్-డై-ఆక్సయిడ్ పీల్చుకుని, ఆక్సిజెన్ వదులుతాయి, రాత్రి సమయంలో ఉదయం తాము పీల్చుకున్న కార్వన్-డై-ఆక్సైడ్ మొత్తాన్నీ పర్యావరణంలోనికి విడిచిపెడతాయి. కానీ తులసి మాత్రం రోజులో 22 గంటల పాటు ఆక్సిజెన్ (ప్రాణవాయువు) ను విడిచిపెడుతుందని మన భారతీయుల పరిశోధనలో తేలింది. వృక్షజాతిలో మరే మొక్కకు ఈ ప్రత్యేకత లేదు.

తులసి ఔషధగని. తులసిలో ప్రతి భాగం ఆయుర్వేద చికిత్సలో వాడుతారు. తులసి కున్న ఘాటైనవాసన కారణంగా తులసి వాసన వ్యాపించినంత మేర ఈగలు, దోమలు, పాములు రావు. అందుకే మనం సంప్రదాయంలో ఇంటి ముందు, వెనుకా కూడా తులసిమొక్కను పెట్టి పూజించమన్నారు, ఫలితంగా ఇంట్లోకి పాములు రాకుండా ఉంటాయి.

తులసిలో విద్యుత్ఛక్తి అధికంగా ఉందని ఆధునిక వైజ్ఞానిక శాస్త్రజ్ఞులు కనుగొన్నారు. వేదంలో కూడా వృక్షాల్లో ఉన్న విద్యుత్ గురించి ప్రస్తావన ఉంది. తులసి ఏ ఇంటిలో ఉంటే, ఆ ఇంటి మీద పిడుగు పడదని పరిశోధకులు తేల్చారు. తులసిలో ఉన్న ఈ విద్యుత్ శక్తిని మనం శరీరం గ్రహిస్తే, ఆరోగ్యం చేకూరుతుంది, అందుకోసమే తులసమ్మకు నీరు పోసి, చుట్టు ప్రదక్షిణం చేయాలి. అప్పుడు తులసిలో ఉన్న శక్తి భూమి ద్వారా, ఆరికాళ్ళలోకి చేరి, నాడీ మండలాన్ని ప్రభావితం చేస్తుంది.

తులసి ఎంత గొప్పదంటే తులసి వనంలో పెట్టిన శవం ఎంతకాలమైనా చెడిపోదని మన ఆయుర్వేద గ్రంధాలు చెప్పాయి. దీన్ని ఆధునిక శాస్త్రవేత్తలు కూడ అంగీకరించారు.

ప్రపంచాన్ని హడలుగొట్టిన స్వైన్‌ప్లూ భారత్‌లో స్వైరవిహారం చేయకుండా అడ్డుకున్నది తులసి మొక్కేనని తేలింది. తులసి గాలి కారణంగా జనంలో స్వైన్‌ప్లూను తట్టుకునే రోగనిరోదక శక్తి పెరిగిందట. అంటే మన తులసమ్మ మనకు ఆయుషు పోసిందన్నమాట. ఏ ఇంట్లో అధికంగా తులసిమొక్కలు ఉంటాయో, ఆ ఇంట్లో జనం ఆరోగ్యంగా ఉంటారు.

తులసిచెట్టు కాలుష్య ప్రభావాన్ని తగ్గిస్తుంది. తాజ్‌మహల్ కాలుష్యం బారినపడి మసకబారకుండా ఉండడం కోసం, తాజ్‌మహల్ పక్కనే, లక్ష తులసి మొక్కల వనాన్ని ప్రత్యేకంగా పెంచారు. అట్లాగే తులసి చెట్టు దగ్గర చేసే ప్రాణాయామం, ధ్యానం, యోగా మరిన్ని మంచి ఫలితాలని ఇస్తాయి. కాలుష్య జీవనంలో కనీసం మనిషి ఒక తులసి మొక్కైనా పెంచాలి.

నల్గోండ జిల్లాలో ఫ్లోరోసిస్ వ్యాప్తిని తగ్గించడానికి ప్రభుత్వం ఎంతో ప్రయత్నం చేస్తోంది. తులసి ఆకులు నీటిలోని ఫ్లోరోసిస్ వ్యాపితిని తగ్గిస్తాయని ఏ మధ్యే దృవీకరించారు. మనం పెరటి తులసిని సక్రమంగా వాడుకుంటే, రూపాయి ఖర్చు లేకుండా అనేక మంది జీవితాల్లో వెలుగు నింపవచ్చు. ఇది తులసి మహాత్యం.

తులానాం నాస్తి ఇతి తులసి అన్నారు, దేని గురించి ఎంత చెప్పుకున్నా, ఇంకా చెపుకోవలసినది మిగిలి ఉంటుందో, దాన్ని తులసి అంటారని అర్దం. తులసి ప్రాధాన్యత గుర్తించారు కాబట్టే జపాన్‌లో కూడా ప్రతి ఇంటిలో తులసి చెట్టు తప్పక పెంచుతారు.

Varnasrama - Bhagavan Ramana Maharshi

Another visitor asked Bhagavan if it was not necessary that the varnasrama differences should go if the nation was to progress.

Bhagavan: “How can one say whether it is necessary or not necessary? I never say anything on such subjects. People often come and ask me for my opinion on varnasrama. If I say anything they will at once go and publish in the papers, ‘So and so also is of such and such an opinion.’ The same scriptures which have laid down varnasrama dharma have also proclaimed the oneness of all life and abheda buddhi as the only reality. Is it possible for anyone to teach a higher truth than the Unity or oneness of all life? There is no need for anyone to start reforming the country or the nation before reforming himself. Each man’s first duty is to realise his true nature. If after doing it, he feels like reforming the country or nation, by all means let him take up such reform. Ram Tirtha advertised, ‘Wanted reformers - but reformers who will reform themselves first.’ No two persons in the world can be alike or can act alike. External differences are bound to persist, however hard we may try to obliterate them. The attempts of so-called social reformers, to do away with such classes or divisions as varnasrama has created, have not succeeded, but have only created new divisions and added a few more castes or classes to the already existing ones, such as the Brahmo-Samajists and the Arya-Samajists. The only solution is for each man to realise his true nature.”

God is guiding us - Ramana Maharshi

A visitor asked: Sri Bhagavan said last night that God is guiding us. Then why should we make an effort to do anything?

M.: Who asks you to do so? If there was that faith in the guidance of God this question would not have arisen.

D.: The fact is that God guides us. Then what is the use of these instructions to people?

M.: They are for those who seek instructions. If you are firm in your belief in the guidance of God, stick to it, and do not concern yourself with what happens around you. Furthermore, there may be happiness or misery. Be equally indifferent to both and abide in the faith of God. That will be so only when one’s faith is strong that God looks after all of us.

Mr. Chopra asked: “How shall I secure that firm faith?”

M.: Exactly. It is for such as these who want instructions. There are persons who seek freedom from misery. They are told that God guides all and so there need not be any concern about what happens. If they are of the best type they at once believe it and firmly abide by faith in God. But there are others who are not so easily convinced of the truth of the bare statement. They ask: “Who is God? What is His nature? Where is He? How can He be realised?” and so on. In order to satisfy them intellectual discussion is found necessary. Statements are made, their pros and cons are argued, and the truth is thus made clear to the intellect. When the matter is understood intellectually the earnest seeker begins to apply it practically. He argues at every moment, “For whom are these thoughts? Who am I?” and so forth, until he is well-established in the conviction that a Higher Power guides us. That is firmness of faith. Then all his doubts are cleared and he needs no further instructions.

Talk 596

బిల్వాష్టోత్తర శతనామస్తోత్రం:

త్రిదళం త్రిగుణాకారం త్రినేత్రం చ త్రియాయుధమ్ ।
త్రిజన్మ పాపసంహారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧॥

త్రిశాఖైః బిల్వ పత్రైశ్చ అశ్ఛిద్రైః కోమలైః శుభైః ।
తవ పూజాం కరిష్యామి ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨॥

సర్వత్రైలోక్య కర్తారం సర్వత్రైలోక్య పాలనమ్ ।
సర్వత్రైలోక్య హర్తారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩॥

నాగాధిరాజవలయం నాగహారేణభూషితమ్ ।
నాగకుండలసంయుక్తమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪॥

అక్షమాలాధరం రుద్రం పార్వతీ ప్రియవల్లభమ్ ।
చన్ద్రశేఖరమీశానమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫॥

త్రిలోచనం దశభుజం దుర్గాదేహార్ధధారిణమ్।
విభూత్యభ్యర్చితం దేవం ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬॥

త్రిశూలధారిణం దేవం నాగాభరణసున్దరమ్ ।
చన్ద్రశేఖరమీశానమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭॥

గఙ్గాధరామ్బికానాథం ఫణికుణ్డలమణ్డితమ్ ।
కాలకాలం గిరీశం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮॥

శుద్ధస్ఫటిక సంకాశం శితికంఠం కృపానిధిమ్ ।
సర్వేశ్వరం సదాశాన్తమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯॥

సచ్చిదానన్దరూపం చ పరానన్దమయం శివమ్ ।
వాగీశ్వరం చిదాకాశం ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦॥

శిపివిష్టం సహస్రాక్షం కైలాసాచలవాసినమ్ ।
హిరణ్యబాహుం సేనాన్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౧॥

అరుణం వామనం తారం వాస్తవ్యం చైవ వాస్తవమ్ ।
జ్యేష్టం కనిష్ఠం గౌరీశమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౨॥

హరికేశం సనన్దీశమ్ ఉచ్ఛైర్ఘోషం సనాతనమ్ ।
అఘోరరూపకం కుంభమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౩॥

పూర్వజావరజం యామ్యం సూక్ష్మ తస్కరనాయకమ్ ।
నీలకంఠం జఘంన్యంచ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౪॥

సురాశ్రయం విషహరం వర్మిణం చ వరూధినమ్
మహాసేనం మహావీరమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౫॥

కుమారం కుశలం కూప్యం వదాన్యఞ్చ మహారధమ్ ।
తౌర్యాతౌర్యం చ దేవ్యం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౬॥

దశకర్ణం లలాటాక్షం పఞ్చవక్త్రం సదాశివమ్ ।
అశేషపాపసంహారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౭॥

నీలకణ్ఠం జగద్వంద్యం దీననాథం మహేశ్వరమ్ ।
మహాపాపసంహారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౮॥

చూడామణీకృతవిభుం వలయీకృతవాసుకిమ్ ।
కైలాసవాసినం భీమమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౯॥

కర్పూరకుందధవలం నరకార్ణవతారకమ్ ।
కరుణామృతసింధుం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౦॥

మహాదేవం మహాత్మానం భుజఙ్గాధిప కఙ్కణమ్ ।
మహాపాపహరం దేవమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౧॥

భూతేశం ఖణ్డపరశుం వామదేవం పినాకినమ్ ।
వామే శక్తిధరం శ్రేష్ఠమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౨॥

ఫాలేక్షణం విరూపాక్షం శ్రీకంఠం భక్తవత్సలమ్ ।
నీలలోహితఖట్వాఙ్గమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౩॥

కైలాసవాసినం భీమం కఠోరం త్రిపురాన్తకమ్ ।
వృషాఙ్కం వృషభారూఢమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౪॥

సామప్రియం సర్వమయం భస్మోద్ధూలిత విగ్రహమ్ ।
మృత్యుఞ్జయం లోకనాథమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౫॥

దారిద్ర్యదుఃఖహరణం రవిచన్ద్రానలేక్షణమ్ ।
మృగపాణిం చన్ద్రమౌళిమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౬॥

సర్వలోకభయాకారం సర్వలోకైకసాక్షిణమ్ ।
నిర్మలం నిర్గుణాకారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౭॥

సర్వతత్త్వాత్మకం సామ్బం సర్వతత్త్వవిదూరకమ్ ।
సర్వతత్త్వస్వరూపం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౮॥

సర్వలోక గురుం స్థాణుం సర్వలోకవరప్రదమ్ ।
సర్వలోకైక నేత్రం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౨౯॥

మన్మథోద్ధరణం శైవం భవభర్గం పరాత్మకమ్ ।
కమలాప్రియ పూజ్యంం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౦॥

తేజోమయం మహాభీమమ్ ఉమేశం భస్మలేపనమ్ ।
భవరోగవినాశం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౧॥

స్వర్గాపవర్గఫలదం రఘునాథవరప్రదమ్ ।
నగరాజసుతాకాంతమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౨॥

మంజీరపాదయుగలం శుభలక్షణలక్షితమ్ ।
ఫణిరాజ విరాజం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౩॥

నిరామయం నిరాధారం నిస్సఙ్గం నిష్ప్రపఞ్చకమ్ ।
తేజోరూపం మహారౌద్రమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౪॥

సర్వలోకైక పితరం సర్వలోకైక మాతరమ్ ।
సర్వలోకైక నాథం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౫॥

చిత్రామ్బరం నిరాభాసం వృషభేశ్వర వాహనమ్ ।
నీలగ్రీవం చతుర్వక్త్రమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౬॥

రత్నకఞ్చుకరత్నేశం రత్నకుణ్డల మణ్డితమ్ ।
నవరత్న కిరీటం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౭॥

దివ్యరత్నాఙ్గులీ స్వర్ణం కణ్ఠాభరణభూషితమ్ ।
నానారత్నమణిమయమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౮॥

రత్నాఙ్గులీయ విలసత్కరశాఖానఖప్రభమ్ ।
భక్తమానస గేహం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౩౯॥

వామాఙ్గభాగ విలసదమ్బికా వీక్షణప్రియమ్ ।
పుణ్డరీకనిభాక్షం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౦॥

సమ్పూర్ణకామదం సౌఖ్యం భక్తేష్టఫలకారణమ్ ।
సౌభాగ్యదం హితకరమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౧॥

నానాశాస్త్రగుణోపేతం స్ఫురన్మంగల విగ్రహమ్ ।
విద్యావిభేదరహితమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౨॥

అప్రమేయగుణాధారం వేదకృద్రూప విగ్రహమ్ ।
ధర్మాధర్మ ప్రవృత్తం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౩॥

గౌరీవిలాససదనం జీవజీవపితామహమ్ ।
కల్పాన్తభైరవం శుభ్రమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౪॥

సుఖదం సుఖనాశం చ దుఃఖదం దుఃఖనాశనమ్ ।
దుఃఖావతారం భద్రం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౫॥

సుఖరూపం రూపనాశం సర్వధర్మ ఫలప్రదమ్ ।
అతీంద్రియం మహామాయమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౬॥

సర్వపక్షిమృగాకారం సర్వపక్షిమృగాధిపమ్ ।
సర్వపక్షిమృగాధారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౭॥

జీవాధ్యక్షం జీవవంద్యం జీవజీవనరక్షకమ్ ।
జీవకృజ్జీవహరణమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౮॥

విశ్వాత్మానం విశ్వవంద్యం వజ్రాత్మావజ్రహస్తకమ్ ।
వజ్రేశం వజ్రభూషం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౪౯॥

గణాధిపం గణాధ్యక్షం ప్రలయానలనాశకమ్ ।
జితేన్ద్రియం వీరభద్రమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౦॥

త్ర్యమ్బకం మృడం శూరం అరిషడ్వర్గనాశనమ్ ।
దిగమ్బరం క్షోభనాశమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౧॥

కున్దేన్దు శంఖధవలమ్ భగనేత్రభిదుజ్జ్వలమ్ ।
కాలాగ్నిరుద్రం సర్వజ్ఞమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౨॥

కమ్బుగ్రీవం కమ్బుకంఠం ధైర్యదం ధైర్యవర్ధకమ్ ।
శార్దూలచర్మవసనమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౩॥

జగదుత్పత్తి హేతుం చ జగత్ప్రలయకారణమ్ ।
పూర్ణానన్ద స్వరూపం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౪॥

సర్గకేశం మహత్తేజం పుణ్యశ్రవణ కీర్తనమ్ ।
బ్రహ్మాండనాయకం తారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౫॥

మన్దారమూలనిలయం మన్దారకుసుమప్రియమ్ ।
బృన్దారకప్రియతరమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౬॥

మహేన్ద్రియం మహాబాహుం విశ్వాసపరిపూరకమ్ ।
సులభాసులభం లభ్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౭॥

బీజాధారం బీజరూపం నిర్బీజం బీజవృద్ధిదమ్ ।
పరేశం బీజనాశం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౮॥

యుగాకారం యుగాధీశం యుగకృద్యుగనాశనమ్ ।
పరేశం బీజనాశం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౫౯॥

ధూర్జటిం పిఙ్గలజటం జటామణ్డలమణ్డితమ్ ।
కర్పూరగౌరం గౌరీశమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౦॥

సురావాసం జనావాసం యోగీశం యోగిపుఙ్గవమ్ ।
యోగదం యోగినాం సింహమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౧॥

ఉత్తమానుత్తమం తత్త్వమ్ అంధకాసురసూదనమ్ ।
భక్తకల్పద్రుమస్తోమమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౨॥

విచిత్రమాల్యవసనం దివ్యచన్దనచర్చితమ్ ।
విష్ణుబ్రహ్మాది వంద్యం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౩॥

కుమారం పితరం దేవం శ్రితచన్ద్రకలానిధిమ్ ।
బ్రహ్మశత్రుం జగన్మిత్రమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౪॥

లావణ్యమధురాకారం కరుణారసవారధిమ్ ।
భ్రువోర్మధ్యే సహస్రార్చిమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౫॥

జటాధరం పావకాక్షం వృక్షేశం భూమినాయకమ్ ।
కామదం సర్వదాగమ్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౬॥

శివం శాన్తం ఉమానాథం మహాధ్యానపరాయణమ్ ।
జ్ఞానప్రదం కృత్తివాసమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౭॥

వాసుక్యురగహారం చ లోకానుగ్రహకారణమ్ ।
జ్ఞానప్రదం కృత్తివాసమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౮॥

శశాఙ్కధారిణం భర్గం సర్వలోకైకశఙ్కరమ్ ।
శుద్ధం చ శాశ్వతం నిత్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౬౯॥

శరణాగత దీనార్తి పరిత్రాణపరాయణమ్ ।
గమ్భీరం చ వషట్కారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥౭౦॥

భోక్తారం భోజనం భోజ్యం జేతారం జితమానస్ ।
కరణం కారణం జిష్ణుమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౧॥

క్షేత్రజ్ఞం క్షేత్రపాలఞ్ చ పరార్ధైకప్రయోజనమ్ ।
వ్యోమకేశం భీమవేషమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౨॥

భవజ్ఞం తరుణోపేతం చోరిష్టం యమనాశనమ్ ।
హిరణ్యగర్భం హేమాఙ్గమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౩॥

దక్షం చాముణ్డజనకం మోక్షదం మోక్షనాయకమ్ ।
హిరణ్యదం హేమరూపమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౪॥

మహాశ్మశాననిలయం ప్రచ్ఛన్న స్ఫటికప్రభమ్ ।
వేదాస్యం వేదరూప। చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౫॥

స్థిరం ధర్మమ్ ఉమానాథం బ్రహ్మణ్యం చాశ్రయం విభుమ్ ।
జగన్నివాసం ప్రథమమేక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౬॥

రుద్రాక్షమాలాభరణం రుద్రాక్షప్రియవత్సలమ్ ।
రుద్రాక్షభక్త సంస్తోమమేక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౭॥

ఫణీన్ద్ర విలసత్కంఠం భుజఙభరణప్రియమ్ ।
దక్షాధ్వర వినాశం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౮॥

నాగేన్ద్ర విలసత్కర్ణం మహీన్ద్రవలయావృతమ్ ।
మునివంద్యం మునిశ్రేష్ఠమేక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౭౯॥

మృగేన్ద్రచర్మవసనం మునీనామేకజీవనమ్ ।
సర్వదేవాది పూజ్యం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౦॥

నిధనేశం ధనాధీశమ్ అపమృత్యువినాశనమ్ ।
లిఙ్గమూర్తిమలిఙ్గాత్మమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౧॥

భక్తకల్యాణదం వ్యస్తం వేదవేదాంతసంస్తుతమ్ ।
కల్పకృత్కల్పనాశం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౨॥

ఘోరపాతకదావాగ్నిం జన్మకర్మవివర్జితమ్ ।
కపాలమాలాభరణమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౩॥

మాతఙ్గచర్మవసనం విరాడ్రూపవిదారకమ్ ।
విష్ణుక్రాంతమనంతం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౪॥

యజ్ఞకర్మఫలాధ్యక్షం యజ్ఞవిఘ్నవినాశకమ్ ।
యజ్ఞేశం యజ్ఞభోక్తారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౫॥

కాలాధీశం త్రికాలజ్ఞం దుష్టనిగ్రహకారకమ్ ।
యోగిమానసపూజ్యం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౬॥

మహోన్నతమహాకాయం మహోదరమహాభుజమ్ ।
మహావక్త్రం మహావృద్ధమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౭॥

సునేత్రం సులలాటం చ సర్వభీమపరాక్రమమ్ ।
మహేశ్వరం శివతరమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౮॥

సమస్తజగదాధారం సమస్తగుణసాగరమ్ ।
సత్యం సత్యగుణోపేతమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౮౯॥

మాఘకృష్ణచతుర్దశ్యాం పూజార్ధం చ జగద్గురోః ।
దుర్లభం సర్వదేవానామ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౦॥

తత్రాపిదుర్లభం మన్యేత్ నభోమాసేన్దువాసరే ।
ప్రదోషకాలేపూజాయామ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౧॥

తటాకంధననిక్షేపం బ్రహ్మస్థాప్యం శివాలయమ్
కోటికన్యామహాదానమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౨॥

దర్శనం బిల్వవృక్షస్య స్పర్శనం పాపనాశనమ్।
అఘోరపాపసంహారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౩॥

తులసీబిల్వనిర్గుణ్డీ జంబీరామలకం తథా ।
పఞ్చబిల్వమితిఖ్యాతమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౪॥

అఖణ్డబిల్వపత్రైశ్చ పూజయేన్నందికేశ్వరమ్ ।
ముచ్యతే సర్వపాపేభ్యః ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౫॥

సాలంకృతాశతావృత్తా కన్యాకోటిసహస్రకమ్ ।
సామ్రాజ్యపృథ్వీదానం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౬॥

దన్త్యశ్వకోటిదానాని అశ్వమేధసహస్రకమ్ ।
సవత్సధేనుదానాని ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౭॥

చతుర్వేదసహస్రాణి భారతాదిపురాణకమ్ ।
సామ్రాజ్యపృథ్వీదానం చ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౮॥

సర్వరత్నమయం మేరుం కాఞ్చనం దివ్యవస్త్రకమ్ ।
తులాభాగం శతావర్తమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౯౯॥

అష్టోత్తరశ్శతం బిల్వం యోర్చయేల్లిఙ్గమస్తకే ।
అధర్వోక్తమ్ అధేభ్యస్తు ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౦॥

కాశీక్షేత్రనివాసం చ కాలభైరవదర్శనమ్ ।
అఘోరపాపసంహారమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౧॥

అష్టోత్తరశ్శతశ్లోకైః స్తోత్రాద్యైః పూజయేద్యధాః ।
త్రిసంధ్యం మోక్షమాప్నోతి ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౨॥

దన్తికోటిసహస్రాణాం భూః హిరణ్యసహస్రకమ్ ।
సర్వక్రతుమయం పుణ్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౩॥

పుత్రపౌత్రాదికం భోగం భుక్త్వాచాత్రయధేప్సితమ్ ।
అంతేజ శివసాయుజ్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౪॥

విప్రకోటిసహస్రాణాం విత్తదానాశ్చయత్ఫలమ్ ।
తత్ఫలం ప్రాప్నుయాత్సత్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౫॥

త్వన్నామకీర్తనం తత్త్వతవపాదామ్బుయః పిబేత్ ।
జీవన్ముక్తోభవేన్నిత్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౬॥

అనేకదానఫలదమ్ అనన్తసుకృతాదికమ్ ।
తీర్థయాత్రాఖిలం పుణ్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౭॥

త్వం మాం పాలయ సర్వత్ర పదధ్యానకృతం తవ ।
భవనం శాఙ్కరం నిత్యమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౮॥

ఉమయాసహితం దేవం సవాహనగణం శివమ్ ।
భస్మానులిప్తసర్వాఙ్గమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౦౯॥

సాలగ్రామసహస్రాణి విప్రాణాం శతకోటికమ్ ।
యజ్ఞకోటిసహస్రాణి ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౧౦॥

అజ్ఞానేన కృతం పాపం జ్ఞానేనాభికృతం చ యత్ ।
తత్సర్వం నాశమాయాత్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౧౧॥

అమృతోద్భవవృక్షస్య మహాదేవప్రియస్య చ ।
ముచ్యంతే కంటకాఘాతాత్ కంటకేభ్యో హి మానవాః ॥ ౧౧౨॥

ఏకైకబిల్వపత్రేణ కోటియజ్ఞఫలం భవేత్ ।
మహాదేవస్య పూజార్థమ్ ఏక బిల్వం శివార్పణమ్ ॥ ౧౧౩॥

ఏకకాలే పఠేన్నిత్యం సర్వశత్రునివారణమ్ ।
ద్వికాలేచ పఠేన్నిత్యం మనోరథఫలప్రదమ్ ।

త్రికాలేచ పఠేన్నిత్యమ్ ఆయుర్వర్ధ్యో ధనప్రదమ్ ।
అచిరాత్కార్యసిద్ధిం చ లభతే నాత్ర సంశయః ॥ ౧౧౪॥

ఏకకాలం ద్వికాలం వా త్రికాలం యః పఠేన్నరః ।
లక్ష్మీప్రాప్తిశ్శివావాసః శివేన సహ మోదతే ॥ ౧౧౫॥

కోటిజన్మ కృతం పాపమ్ అర్చనేన వినశ్యతి ।

సప్తజన్మకృతం పాపం శ్రవణేన వినశ్యతి ।

జన్మాన్తరకృతం పాపం పఠనేన వినశ్యతి ।

దివారాత్రకృతం పాపం దర్శనేన వినశ్యతి ।

క్షణేక్షణేకృతం పాపం స్మరణేన వినశ్యతి ।

పుస్తకం ధారయేద్దేహి ఆరోగ్యం భయనాశనమ్ ॥ ౧౧౬॥

ఇతి బిల్వాష్టోత్తర శతస్తోత్రం సమాప్తా

Stories of Ramana Maharshi

I once remember a Harijan lady who for the past twenty-five years was gathering honey to send to Sri Bhagavan. On every occasion she was unable to bring the honey herself and had to send it with someone. After waiting for twenty-five years, she finally found the opportunity to come. The poor lady was in tattered clothes, standing before Bhagavan. Her eyesight was poor and I still vividly recall the unusual way she looked at Sri Bhagavan, calling out "Oh Darling, where are you? I want to see you." Bhagavan in all his graciousness said, "Grandmother, look this way. I am here." Looking at the honey she had brought with her, he said to me, "They are Brahmins, they won't eat this. We will share it, and eat it.

"It is often said, Bhagavan did not give direct Upadesa (spiritual teaching), but what else is all this? Although Bhagavan repeatedly pointed out human frailty, people were not prepared to rectify themselves. As if talking to himself, he looked at this poor old woman in ragged clothes and said, "Poor lady, she must be hungry. And where will she go for clothes? Who will offer her food and clothes?" Upon hearing this, Ondu Reddiyar got up and said, "We will give her food and also see that some clothes are purchased." Then Reddiyar took the woman to the Dining Hall and fed her sumptuously. He also sent someone to town to buy her a sari. As the old woman had no money, she had walked a great distance to come here. Bhagavan knowing this, said in an impersonal way, "Would anyone be interested in getting her a bus ticket?" Reddiyar again came forward and said, "We will provide her with a bus ticket and see her off." When this lady returned from the Dining Hall she was touching the ground, and then touching her eyes. That is a way of prostration and thanksgiving.

It is noteworthy that whenever the poor or untouchables came, Bhagavan took a very personal interest in them, which was a moving sight to see.

-Rajapalayam Ramani Ammal, Story of Harijan Lady, Stories of Ramana Maharshi

God, Guru and Self by Bhagavan Ramana Maharshi

Sometimes in his life a man becomes dissatisfied with it, and, not content with what he has, he seeks the satisfaction of his desires, through prayer to God etc. His mind is gradually purified until he longs to know God, more to obtain His grace than to satisfy his worldly desires. Then, God’s grace begins to manifest. God takes the form of a Guru and appears to the devotee, teaches him the Truth and, moreover, purifies his mind by association. The devotee’s mind gains strength and is then able to turn inward. By meditation it is further purified and it remains still without the least ripple.
That calm expanse is the Self.

The Guru is both ‘external’ and ‘internal’. From the ‘exterior’ he gives a push to the mind to turn inward; from the ‘interior’ He pulls the mind towards the Self and helps in the quieting of the mind. That is guru kripa. There is no difference between God, Guru and the Self.

- Bhagavan Ramana Maharshi

పాము కనిపిస్తే ఏం చేయాలి ? సర్పదోషాలు ఉన్నవారు పఠించవలసిన మంత్రం ఏమిటి?

పాము కనిపిస్తే ఏం చేయాలి ? సర్పదోషాలు ఉన్నవారు పఠించవలసిన మంత్రం ఏమిటి?

పాములను పూజించే మనం నిజంగా పాము కనిపించగానే హంగామా చేసేస్తాం. కారణం అవి కాటేస్తాయనే భయం. ఒక్కసారి ఈ దేశంలో రోజు చనిపోతున్నవారిలో పాముకాటు వల్ల చనిపోతున్నవారు ఎంత మంది అని చూడండి, వేళ్ళ మీద లెక్కించవచ్చు, ఒక్కోరోజు అసలు ఉండకపోవచ్చు. పామును దైవంగా పూజించే మనం ఒక పాము కనిపించగానే, లేనిపోని హడావుడి చేసి, పాముకు ఒక భయానక వాతవరణాన్ని సృష్టించి, జనం అందరిని పోగేసుకుని, దాన్ని చంపే ప్రయత్నం చేస్తారు. అది కాటేస్తుందంటారు.

ఒక్క విషయం గుర్తుంచుకోవాలి. పాము కాటు గురవ్వగానే ఎవరు మరణించరు. అలా భయానక విషసర్పాలు మన దేశంలో చాలా తక్కువ. పాము కాటుకు గురయ్యామన్న భయమే మరణానికి కారణమవుతుంది.  భయం కారణంగా రక్తప్రసరణ వేగం పెరుగుతుంది, విషం ఇతర శరీర భాగాలకు చేరి, శరీరం విషతుల్యమవుతుంది. పాముకాటుకు గురైన తరువాత 6 గంటల వరకు మనకు ఏమి కాదు. ఈ సమయంలో టెన్షన్ పడకుండా, ఎక్కడ కాటు వేసిందో, ఆ ప్రాంతానికి కొంతపైన భాగంలో ఒక బట్టతో గట్టిగా కట్టి, ప్రశాంతంగా, త్వరగా ఆసుపత్రికి వెళ్తే, ఆ విషానికి విరుగుడు మందు ఇస్తారు వైద్యులు. ఉదాహరణకు పాము చేతివేళ్ళ భాగంలో కాటేస్తే, మణికట్టు దగ్గర ఒక బట్టను గట్టిగా కట్టి, ఆవేశపడకుండా, భయానికి, టెన్షన్‌కు లోనుకాకుండా, త్వరగా వైద్యుడిని సంప్రదిస్తే సరిపోతుంది. ఇలా బట్ట కట్టడం వలన, రక్తప్రసరణ ఆ భగం నుంచి తగ్గిపోతుంది, ఫలితంగా విషం దెహమంతా వ్యాపించదు.

ఇంకొక విషయం ఏమిటంటే పాములు అదే పనిగా జనానికి హాని తలపెట్టాలని అనుకోవు. వాటి ప్రాణరక్షణ కోసం మాత్రమే అవి కాటు వేస్తాయి. మనం ఎలాగైతే, రోడ్డున వెళ్తామో, అలాగే అవి కూడా వెళ్తాయి. వాటి మానాన అవి ఎదో ఆహారం కోసం అన్వేషిస్తుంటాయి. అవి కనిపించగానే, అరిచి, హంగామా చేసేకంటే, మౌనంగా నిల్చుంటె, అది ఏ పొదల్లోకో వెల్ళిపోతుంది. ఇది పంటపోలాల సంగతి. ఇక నగరాల్లో జనావాసాల్లోకి వస్తే, పోని ఎవరైనా బుట్టలో పెట్టి వాటిని తీసుకువచ్చినా, వెంటనే స్నేక్‌సెల్ వారికి ఫోన్ చేయండి. మనం పూజించే సర్పజాతికి ఉపకారం చేయండి.

ఇక శాస్త్రం కూడా పాము కనిపించగానే ఆస్తిక మహర్షి శరణు వేడమని చెప్పింది. ఆస్తికమహర్షి సర్పజాతికి చేసిన మేలుకు కృతజ్ఞతగా ఆయన్ను శరణూ వేడగానే, పాములు వాటంతట అవే తప్పుకుంటాయి. దీని అర్ధం, మనం పాము ముందుకు కావలని వెళ్ళి నిల్చుని ఆస్తికుడిని తలుచుకోమని కాదు, పొరపాటున మన దారిలో పాము వస్తే / కనిపిస్తే, దాని నుంచి మనకు హాని కలుగకూడదని, ఆయన్ను శరణు వేడాలి. అప్పుడే పనిచేస్తుంది.

ఇక సర్పదోషాలున్నవారు భయపడవలసిన అవసరంలేదు. సర్పజాతికి హాని తలపెట్టకుండా ఉండడంతో పాటు "ఓం నమో మనసాయై" అని మానసాదేవి మంత్రాన్ని ప్రతి నిత్యం జపించడం వలన సర్పదోషాల ప్రభావం తగ్గుతుంది.

ప్రకృతిలో ఉన్న ప్రతి జీవిలోని దైవత్వాన్ని గుర్తుంచి పూజించే సంస్కృతి మనది. ప్రతి జీవి జీవవైవిధ్యంలో ఎంతో విలువైనది. అన్ని జీవరాశులను కాపాడుకుందాం. పచ్చని ప్రకృతిని భావితరాలకు అందిద్దాం. ఈ భూమి మీద మనం ఎలా జీవిస్తున్నామో, అవి కూడా అలాగే జీవిస్తున్నాయి. మనం వాటి జోలికి వెళ్ళవద్దు, అవి మన జోలికి రావద్దని కోరుకుందాం.

PAVANA CHALANA RODHAT

PAVANA CHALANA RODHAT' (By controlling the movement of the breath) 

- from Ramana Yoga Sutras, by Krishna Bhikshu

1. Bhagavan explains how one can enter the heart or the state of thoughtlessness. He says it can be done by controlling the movements of the breath. It is said that the word 'pavana' here is used in a technical sense. It means 'prana' or the vital force. The vital force in the body works mainly in five ways, and also in another five ways that are subsidiary. The first five movements are called the pancha pranas. The first force makes one breathe in and the second enables one to talk. Another enables one to expel things out of the body. Still another aids digestion, and the fifth spreads all over the body, keeping it alive. The pavana of the vital force here intended is that which makes one breathe in and out. It is called the 'mukhya prana.'

2. When the breath is held, it is observed that the thoughts also decrease and finally, when the breath movement is brought to a standstill, the thoughts also completely subside. This is a practical tip given by Bhagavan. He explains this rationale in a couplet of "Upadesa Saram" where he says, "Force divides into two branches. One is the mind and the second is the prana." [Verse 12] They are like two horses harnessed to a carriage. When the reins of one are held tight, it naturally has to stop, thereby rendering the other unable to proceed.

Contrary to what medical science says, stoppage of breath does not result in an increase of carbon dioxide in the blood, which should weaken one. Yogis have been said to prolong their lives for hundreds of years by completely stopping their breath (by adopting what is called 'lambikayoga'). Now, completely stopping the breath is not possible in the beginning; it is a matter of practice. Certain other things are helpful (such as remaining fixedly in an asana) for effecting control of breath.

By controlling any one prana it is seen, in practical life, that you control the other pranas also.

3. When the movements of the vital force are controlled, this vital force no longer gives any scope for the sense organs to reach out towards worldly objects. Consequently the vital force fills the body and returns to its source, the Atman, where the mind also dissolves at the same time. It is, so to speak, as if a dam were raised across a rushing torrent, which would inevitably reverse the direction of its flow.

4. It is said that if one stops talking for a dozen years the mind will be rendered fairly calm, at which time the silencing of the thoughts altogether can be practiced. With a dozen years of practice of the latter variety, the silence attained will be profound and deep, and that is the state of samadhi. Sri Rama Yogi, a well known disciple of Sri Bhagavan, practiced the silence of the first variety and the progress he made is described in Paul Brunton's book, A Search in Secret India.
IV, "satata pratyavekshanat"

BY CONSTANT WATCHING (OF THE BREATH)

1. There are several methods advocated in the practice of breath control. The method the Maharshi teaches is a rare one: if one merely watches the breath and no attempt to control it is made, the breath of itself slows down almost to the vanishing point. This is a practical tip and is the essence of several types of yoga sadhana.

2. Normally in hatha yoga the nostrils are closed and opened with the fingers for definite intervals. Some say that if the time taken for inhalation is one unit, the retention of the breath should be for four units and breathing out for two units. The sadhaka practicing in this way is fighting a battle, as it were, with the force of the breath. Were this battle to be conducted the wrong way, dangers or disasters might follow, particularly if it were to be lost. Forced effort may end in various kinds of diseases; it may even cause madness, and in some cases, if the kundalini or life force rises uncontrolled, the body gets almost burnt up and death can result. So this practice needs to be done with great care and circumspection under the personal supervision of a Master, adopting easy techniques from time to time and different restrictions as to diet, time and posture. The
Maharshi bids us strictly to avoid this method of hatha yoga.
Do not fight with the natural flow of the breath. Only watch it as if you were a witness to a process. This is called the 'sakshi bhava' in philosophical terminology,

3. The advantages of the Maharshi's method are many. It automatically turns the thoughts away from the ideas and objects of the world, effecting a severance of the world and one's self. The world of affairs will amount to zero for the practitioner of this method. All the tribulations that naturally follow any contact with the world cease, so that all disturbing factors are brought to an abrupt end. Not for him are the emotional surges and fits of despair found in the bhakti marga, nor are the anxieties of the karma marga present. The dangers of the yoga marga will never touch him; not even the troubles of the path of raja yoga will face him. One is almost the Divine, the kootastha, who is said to be the witness of the three states of consciousness – jagrat, swapna and sushupti.

4. The result will be the slowing down of the speed at which thoughts arise; they become slower. In the end, a thought arises and sinks, an interval ensues, and only then another thought arises. That means, since the thoughts arise in consciousness, the thoughts sink back again into consciousness, and before another thought ensues, there is only the consciousness free from thought. In reality, one is that consciousness, in which there is no idea of the manifested world, either gross or subtle. One is almost in the state of Divinity. It is the 'hrid' state of consciousness, which is thoughtless. One has reached the highest possible goal of individual effort in which the little self is not known; it is almost the attainment of the Atman.

5. The practice of this method needs no niyamas (observances); differences in time, circumstances, clime, personality, sex, race and religion are all extinguished. The moment you begin this practice you are taken away from the world's dualities. There, no more sastras, no more discussions trouble you. Others need not even know that you are a sadhaka of this sort. Generally people praise a sadhaka for his consistency, good nature and high spiritual attainment. This praise is the greatest danger to a sadhaka. In "Ulladu Narpadu" [Supplement, Verse 37] Bhagavan has clearly pointed out this danger. In this method, even the vanity of being a sadhaka is given up.

6. Above, I said, "almost the Divine". The reason for this reservation is that the Self, even in this state, is shrouded by the avarana sakti of Maya. No one can remove this shroud by their own effort. For when one is in the state of 'hrid', there is no individual left to make any effort for the removal of this veiling. Then what is the way? Nothing but Divine Grace can help you now. The state of 'hrid' contains in itself the unmanifested seeds which later manifest. The force of those seeds is weakened by the efflux of time and by the experience of their results in various worlds, both subtle and gross. When the force of those seeds becomes negligible, the Atman of itself emerges in all its glory. The state of 'hrid' is a negative experience. The state of the Atman is a positive one, entirely dependent upon its own Grace. So say the Kathopanishad Upanishad: "To him whom It chooses, It reveals Itself."