శ్రీ హనుమద్భాగవతము (112)

 

శ్లో॥ త్వం బ్రహ్మణో హ్యుత్తమవంశ సమ్భవః 

పౌల స్త్యపుత్రోఽ సి కుబేర బాద్ధవః | 

దేహాత్మబుధ్యాపి చ పశ్య రాక్షసో 

నాస్యాత్మబుధ్యాపి కిము రాక్షసో సహి ||

శరీరబుద్ధాంద్రియదుఃఖసంత తిర్నతే

న చ త్వం తవ నిర్వికారతః |

అజ్ఞాన హేతోశ్చ తధైవ సంతతే 

రత్త్వమస్యాః స్వపతో హి దృశ్యవత్ ||

ఇదం తు సత్యం నాస్తి విక్రియా 

వికార హేతుర్న చతేఽద్వయత్వతః |

యథా నభః సర్వగతం న లిప్యతే 

తథా భవాన్ దేహగతోఽపి సూక్ష్మకః ||

దేహేంద్రియప్రాణశరీరసజ్ఞత 

స్వాత్మేతి బుద్ధ్వాఖలబద్ధభాగ్ భవేత్ |

చిన్మాత్ర మేవాహమజోఽహమక్షగో 

హ్యానన్ద భావోఽహమితి ప్రముచ్యతే | 

దేహోఽప్యనాత్మా పృధివీవికారజో 

న ప్రాణ ఆత్మానిల ఏష ఏవ సః ||

మనో@ప్యహంకారవికార ఏవ నో 

న చాపి బుద్ధిః ప్రకృతేర్వికారజా | 

ఆత్మా చిదానన్దమయేఽవికారవాన్ 

దేహాదిసంఘాద్వ్యతిరిక్త ఈశ్వరః ||

నిరంజనో ముక్త ఉపాధితః సదా 

జ్ఞాత్వైవ మాత్మానమితో విముచ్యతే | 

అతోఽహమాత్య నికమోక్ష సాధనం 

వక్ష్యే శృణుష్వవహితో మహామతే ||

విష్ణోర్హి భక్తిః సువిశోధనం ధియస్తతో 

భవేద్ జ్ఞాన నిర్మలమ్ | 

విశుద్ధతత్వానుభవో భవేత్తతః 

సమ్యగ్విదిత్వా పరమం పదం వ్రజేత్ ||

అతో భజస్వాద్య హరిం రమాపతిం 

రామం పురాణం ప్రకృతేః పరం విభుమ్ || 

విసృజ్య మౌర్ఖ్యం హృది శతృభావనాం 

భజస్వ రామం శరణాగతిప్రియమ్ ||

సీతాం పురస్కృత్య సపుత్ర బాంధవో 

రామం నమస్కృత్య విముచ్యసే భయాత్ ||

రామం పరాత్మానమభావయన్ జనో 

భక్త్యా హృదిస్థం సుఖరూపమద్వయమ్ || 

కథం పరం తీరమవాప్నుయాజ్జనో 

భవామ్బుధేర్దుఃఖ తరంగ మాలనః ||

నో చేత్త్వమజ్ఞానమయేన వహ్నినా 

జ్వల న్తమాత్మానమరక్షితారివత్ | 

నయస్యధోఽత్తః స్వకృత్తైశ్చ పాతకై 

ర్విమోక్షశ ఙ్కా న చ తే భవిష్యతి 

(ఆధ్యాత్మరామాయణము 5_416 11 25)

లంకాధిపతీ ! నీవు ఉత్తమమైన బ్రహ్మవంశములో ఉద్భవించినావు. పులస్త్యనందనుడైన విశ్రావసుపుత్రుడవు, కుబేరుని సోదరుడవు, నీవు దేహాత్మబుద్ధి చేకూడ రాక్షసుడవు కావు. ఇందెట్టి సందేహము లేదు (1)

నీవు సదా నిర్వికారుడవు, కావున యీ శరీరము, బుద్ధి, ఇంద్రియములు, దుఃఖాదులు నీవు కావు, నీగుణములు కావు. వీనియన్నింటికి కారణము అజ్ఞానము. ఈ విశ్వమంతయు స్వప్నమువలె అసత్యము. (2) 

నీ ఆత్మస్వరూపమున ఎట్టి వికారమును లేదనుట సత్యము. ఎందువలెననగా అద్వితీయమైన కారణమున ఎట్టి వికారమునుండదు. ఆకాశమంతట ఉన్నను పదార్థముల గుణ దోషములచే లిప్తము కానట్లు నీవు దేహమందున్నన సూక్ష్మస్వరూపుడవు కావున దేహము యొక్క సుఖదుఃఖాదులనంటవు. ఆత్మ దేహము, ఇంద్రియములు, ప్రాణము; శరీరము అంతా ఒక్కటియే అనే బుద్ధియే సమస్త బంధనములకు కారణమైయున్నది. (8)

నేను చిన్మయుడను, జన్మ లేనట్టివాడను, వినాశనం లేనివాడను, ఆనంద స్వరూపుడను అనే బుద్ధిచే జీవుడు ముక్తడగును. పృథ్వి యొక్క వికారమైన దేహము ఆత్మ కాదు. ప్రాణములు వాయురూపములు, అవి కూడ ఆత్మకావు. (4) 

అహంకారము యొక్క కార్యమైన మనస్సు లేదా ప్రకృతి వికారముచే ఉత్పన్నమైన బుద్ధి ఆత్మ కాజాలదు. ఆత్మ చిదానందస్వరూపము. వికారము లేనట్టిది. దేహాదుల సంఘాతము కంటె వేరుగ నున్నది. అది దేహాదులకు స్వామి యైయున్నది. (5)